Μου αρέσει ο Καστοριάδης. Στα ελληνικά αυτό λέγεται πλατωνικός έρωτας.Η λατρεία της δύσης για τον φουτουρισμό και την καλλιτεχνική πρωτοπορία ήταν αποκύημα της πολιτικής διαμάχης των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Εφόσον οι κομμουνιστικές χώρες αποθέωναν τον νατουραλισμό (στα πλαίσια των θεωριών του ιστορικού υλισμού) οι ελεύθερες χώρες έπρεπε να αποθεώσουν την μοντέρνα τέχνη. Εκεί που ο καλλιτέχνης είχε το δικαίωμα να αλλάξει τις μορφές γιατί δεν υπήρχε κομματικός ινστρούχτορας να του πει πως θα τις κάνει.Έτσι η πρωτοπορία της φόρμας, της μορφής, κατέστη συνώνυμο του καλού, της ελευθερίας. Αυτήν την παράδοση προσποιούνται ότι συνεχίζουν σήμερα κάτι κακόμορφα και δυστοπικά "δρώμενα" που αυτοαποκαλούνται "τέχνη" έχοντας κάνει hijacking στις έννοιες και τις λέξεις.Η τέχνη αναζητά το κάλλος. Και αυτό είναι αξίωμα. Το αισθητικό, το ηθικό ή το ψυχικό αλλά πάντα το κάλλος. Τέχνη που επιζητά την ασχήμια, την παραμόρφωση, την δυσμορφία (και αυτό είναι αυτοσκοπός με μια θολή δικαιολογητική βάση, αποκλειστικά πολιτική, ότι έτσι επτυγχάνεται το inclusivity και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα) δεν είναι τέχνη αλλά πολιτικό πρόγραμμα.Ο Καστοριάδης έχει δίκιο: τι να την κάνει την πρωτοπορία όταν οι πανανθρώπινες ανάγκες είναι κοινές και προαιώνιες. Και εν πολλοίς ήδη ψιλαφημένες. Μόνο καινούργια μονοπάτια μπορεί να υπάρξουν, καινούργιοι δρόμοι. Όχι καινούριοι προορισμοί.