Αυτο ομως δε σημανει οτι επειδη ειναι καταπληκτικη σε καποια πραγματα και διαβαζεται απο εκατομμυρια κοσμακη και το λεγομενο executive στην Αμερικη δε κανει προπαγανδα. Συνδρομωντας ανελλιπως εδω και 27 χρονια στην αμερικανικη εκδοση, θα μπορουσα να συνοψισω την λειτουργια της ως "μια προσπαθεια να ειναι οσο πιο καλη γινεται, να κερδιζει την εμπιστοσυνη των αναγνωστων της για να μπορει να ψευδεται εκει που ειναι απολυτως σημαντικο για τους ανθρωπους που κοντρολαρουν την ατζεντα της." Πηγή: www.lifo.grΑν μου επιτρέπεις μια μικρή εκτροπή (και αφού ξεκαθαρίσω ότι δεν αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά και δεν χρειάζεται φυσικά να μου απαντήσεις), αυτό εγώ το βλέπω και σε ατομικό επίπεδο. Όταν δηλαδή η ατζέντα είναι προσωπική, χωρίς απαραίτητα να την κοντρολάρει κάποιος τρίτος επί τούτου και προς ίδιον όφελος. Και συμφωνώ απολύτως ως προς το πως μπορείς να το καταλάβεις και να βγάλεις κατά το δυνατόν ορθά, ασφαλή και ξεκάθαρα συμπεράσματα. Σε βοηθά και σε οδηγεί το επαναλαμβανόμενο μοτίβο που, είτε εμμέσως πλην σαφώς, είτε ευθέως, και συνήθως μέσω αντιφάσεων που αναιρούν καταφανώς την επιθυμητή εικόνα και τον τρόπο με τον οποίον αυτή πλασάρεται, αποκαλύπτει (ενίοτε με κραυγαλέα ευκρίνεια) τι κρύβεται πραγματικά υποδορίως (ή όχι και τόσο υποδορίως): το ζουμί, το "μήνυμα" που πρέπει να γίνει κατανοητό, να εντυπωθεί ως συμπέρασμα κάτω από τις φιοριτούρες. Ουσιαστικά δηλαδή σε βοηθά το ίδιο το υποκείμενο, που κεντρίζει το ενδιαφέρον σου και γίνεται το αντικείμενο της "μελέτης" σου βάσει των όσων λέει, κοινοποιώντας τις απόψεις του. Ακόμα και όταν αρνείται τα προφανή, προσπαθώντας να πείσει για τις "καλές προθέσεις" του όταν γίνεται "τσακωτός" ή όταν "καρφώνεται" μόνος του - πράγμα σύνηθες, συνήθως, για μερικούς (όπως άλλωστε και η άμεση ή έμμεση επίκληση στα "ηθικά πλεονεκτήματά" τους), στα πλαίσια της κουβέντας και του διαλόγου. Ή και του μονολόγου, όταν η προοπτική διαλόγου είναι ασύμφορη...