Ο Βέμπερ ανέλυσε τον τρόπο με τον οποίο η καλβινιστική αντίληψη διαπότισε το πνεύμα του αγγλοσαξονικού καπιταλισμού:Ισχύει κατ' αυτήν ο απόλυτος προκαθορισμός, ο Θεός έχει επιλέξει ήδη από τη γέννησή μας εάν θα σωθούμε ή αν θα πάμε στην κόλαση και μας δίνει ένα "σημάδι", την οικονομική επιτυχία, η οποία και αποτελεί ένδειξη της σωτηρίας μας. Όλα αυτά προκύπτουν -τραβηγμένα από τα μαλλιά- από την παραβολή με το τάλαντο, αλλά όλα όλα αυτά εξυπηρετούσαν ωραιότατα τους πλούσιους αστούς της Ζυρίχης της εποχής του Καλβίνου, οι οποίοι είχαν αρχίσει να ανταγωνίζονται με τους αριστοκράτες για την εξουσία. Αυτός είναι και ο λόγος για το οποίο το κοινωνικό κράτος ευρωπαϊκού τύπου αντιμετωπίζεται με καχυποψία στις ΗΠΑ : υποσυνείδητα, ο φτωχός είναι αυτός που ο θεός προορίζει για την κόλαση. Αυτός είναι και ο -εξίσου υποσυνείδητος- λόγος που οι "βαρόνοι ληστές" (Ροκφέλερ, Καρνέγκι, κλπ) καταπάτησαν κάθε ανθρώπινο (και πόσο μάλλον θεϊκό) νόμο για να συσσωρεύσουν τεράστιες περιουσίες (άρα οι εκλεκτοί του Θεού) και, στη συνέχεια, αντί να τις απολαύσουν, τις διέθεσαν σε μεγάλο ποσοστό σε ιδρύματα.
