Φυσικά και προβληματίζει η άνοδος της ακροδεξιάς ως φαινόμενο στην χώρα μας , στην Ευρώπη και όχι μόνο. Και τέτοιες μελέτες είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Αυτά είναι εκ των ων ουκ άνευ. Ωστόσο, αν μου επιτρέπεις, και μιλώντας ειδικότερα για τα καθ’ ημάς, η προσωπική μου ένσταση βρίσκεται στην θέση που παίρνει η κ. Γεωργιάδου. Στο ότι "οφείλουμε να εστιάσουμε στην ακροδεξιά βία", προφανώς όχι μιλώντας ως συγγραφέας που εξετάζει ένα συγκεκριμένο φαινόμενο, αλλά για όλους μας. Μοιάζει σαν να μας προτρέπει να ρίξουμε λιγότερο βάρος σε άλλα περιστατικά βίας που συχνά υποκινούνται ή έχουν την υποστήριξη άλλων πολιτικών χώρων, περιστατικά που όμως συμβάλλουν στην διατήρηση του φαύλου κύκλου και στην ολοένα και αυξανόμενη φυγόκεντρο δύναμη του, λειτουργώντας συχνά ως νερό στον μύλο της ακροδεξιάς (όχι φυσικά ότι περιμένει αυτό το νερό για να γυρίσει). Δεν λέω ότι "φταίει η αριστερά" για την βία της ακροδεξιάς, δεν λέω ότι φταίνε οι "αριστεροί" αν εγώ γίνω φασίστας και βαράω Πακιστανούς, αλίμονο. Αυτά τα λέει ο Milo (και αρκετοί άλλοι). Δεν είναι "ναιμεναλλάδικο" το σχόλιο μου, είναι διαφωνία με την σαφέστατη και ελαφρώς χρωματισμένη θέση που παίρνει η συγγραφέας του βιβλίου παρουσιάζοντας το βιβλίο της μέσα από αυτήν την συνέντευξη (αν αναλογιστεί κανείς ότι την προπαγανδιστική τακτική που χρεώνει στην εξτρεμιστική ακροδεξιά, στην χώρα μας τουλάχιστον την έχουν ως γνωστόν ενστερνιστεί και άλλοι, πράγμα που προσπερνάται ελαφρά τη καρδία στο εδώ κείμενο, αφήνοντας ως δεδομένη την αποκλειστικότητα της ακροδεξιάς). Οφείλουμε να εστιάσουμε στην βία. Έτσι ίσως γίνει ευκολότερα διαχειρίσιμη η βία της ακροδεξιάς, την ιστορία της οποίας εξετάζει η κ. Γεωργιάδου.