Δεν πρόκειται τόσο για μια "άνωθεν επιβεβλημένη ανεκτικότητα" αλλά αντίθετα, για μια μορφή συγκαλυμμένης περιφρόνησης και ρατσισμού που ισχύει στην περίπτωση πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που αποδέχονται το σύστημα του κοινοτισμού: "άσε τους υποανάπτυκτους και κατώτερους να κάνουν ό,τι θέλουν αναμεταξύ τους, αρκεί να μην μας σκοτίζουν και να μην μας ανακατεύουν στις υποθέσεις τους εμάς τους πολιτισμένους".Δεν είναι τυχαίο ότι σε χώρες όπως η Αγγλία και η Ολλανδία που εφαρμόζουν το σύστημα του κοινοτισμού, οι θρησκευτικοί ηγέτες των διάφορων κοινοτήτων (δηλαδή οι πλέον οπισθοδρομικές συνήθως προσωπικότητες και μερίδες μιας κοινότητας) αναγνωρίζονται ως οι κατ' εξοχήν θεσμικοί συνομιλητές του κράτους και των υπηρεσιών του. Αντίθετα, έστω και σε μια στοιχειωδώς λειτουργική δημοκρατία, οι νόμοι του κράτους που αφορούν τα δικαιώματα του ανθρώπου εφαρμόζονται και ισχύουν για τους πάντες, ανεξαρτήτως προέλευσης. Φυσικά, αυτή η προσέγγιση κοστίζει πολύ περισσότερο και απαιτεί τεράστια προσοχή στη διαχείριση των συγκρούσεων που αναπόφευκτα θα αναακύψουν.
