Αλιόσα, δεν έχω όρεξη να μπω σε τέτοιες λογικές που θυμίζουν λίγο εφηβικές συγκρίσεις του μεγέθους ανδρικών μορίων. Δεν αντιλέγω ότι ήταν (προφανώς) μαζική η συγκέντρωση, απλώς αμφιβάλλω για τα νούμερα που ακούγονται δεξιά και αριστερά και κατά πόσο αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αν αναλογιστεί κανείς και τις χονδροειδείς ανακρίβειες που ακούστηκαν από γνωστούς σπεκουλαδόρους, «έγκυρους» και μη. Κατά την γνώμη μου, το μείζον (γενικά) είναι να μην επιτρέψουμε στον εθνικισμό να επιφέρει άλλη μία εθνική ήττα στο πολλάκις πληγωμένο από τα δικά του χέρια σώμα της χώρας (π.χ. Μικρά Ασία, Κύπρος) μέσω της αδιαλλαξίας και της μισαλλοδοξίας του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να διαπραγματευόμαστε υπέρ των συμφερόντων μας. Όπως αποδείχθηκε όμως, το μείζον εκείνη την στιγμή ήταν όντως να μην καταφέρουν τα τάγματα εφόδου και οι λοιποί "αφρικανοί" να μπουκάρουν στην Βουλή, ακολουθούμενοι από αλαλάζοντα εξαγριωμένα πλήθη. Να μην δοθεί ξανά (όπως και παλαιότερα) η ευκαιρία στους γνωστούς – γνωστούς (και όχι στους γνωστούς – αγνώστους) να παίξουν το επικίνδυνο για την Δημοκρατία παιχνίδι τους, συνεπικουρούμενοι από εθνικιστές και ακραίους που ίσως βρίσκονταν εν αναμονή στην πλατεία (πράγμα καθόλου παράλογο να συμπεράνει κανείς), ακόμα και από ανθρώπους που πιθανόν θα παρασύρονταν από τον ακροδεξιό όχλο και την ψυχολογία της μάζας, αν τελικά το "ντου" ήταν (για κακή μας τύχη) επιτυχές.Όσον αφορά το τελευταίο σου ερώτημα, έχω την εντύπωση πως θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να πέσουν χημικά χωρίς να έχει δοθεί αφορμή. Η αφορμή δόθηκε, και δεν είχε φροντίσει εκ των προτέρων κανείς από τους διοργανωτές, τους φορείς και τους ίδιους τους διαδηλωτές να προβλέψει ούτως ώστε αυτό να αποτραπεί, ενώ ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας ευνόητο ότι αυτό ήταν πιθανότατο να συμβεί, δεδομένου και του «εθνικού προσήμου» της συγκέντρωσης (ακριβώς όπως συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις, με διαφορετικά πρόσημα). Και αυτό σίγουρα κάτι λέει.Περί Γεροβασίλη: αυτοί που έχουν μάθει να σκέφτονται με κουτάκια και ταμπέλες και αδυνατούν εκ των πραγμάτων να σκεφτούν διαφορετικά αποδεικνύοντας οι ίδιοι πόσο περιορισμένο είναι το εύρος της αντίληψης τους, κατά καιρούς με έχουν αποκαλέσει αριστερό, δεξιό, αναρχικό, φασίστα, κομμουνιστή, φιλελέ, Πασοκτζή, Νεοδημοκράτη, Συριζαίο, ακροκεντρώο, ακροδεξιό, ακροαριστερό και ότι άλλο προαιρείσθε. Τελευταίο, φρέσκο παράδειγμα το σημερινό σχόλιο του γνωστού και μη εξαιρετέου «σκύλου» στο τελευταίο άρθρο του Παπαϊωάννου για την συμφωνία των Πρεσπών. Χαίρομαι. Και ελπίζω να μην είσαι ένας από αυτούς.
