16μιση χρονια τον ειχα.μαζι μεγαλωσαμε... τον ειδα τοσο να υποφερει στο τελος που ο πονος της απώλειας δεν ηταν τίποτα μπροστά σ αυτόν. να θυμασαι να μην το αφησεις να υποφερει ουτε μερα! δεν τον ξεχνας ποτε κ η συνηθεια ειναι μεγαλο πραγμα, αλλα η αγαπη που του εχεις τοσο δυνατή που αν εχεις κανει οτι μπορείς γι αυτο οσο ηταν στη ζωη, δε θα χρειαστεί να πονέσεις τοσο με την απώλεια.