Λίγο πολύ όλοι ανεξαιρέτως έχουμε δεχτεί μπουλινγκ κατά τα μαθητικά χρόνια, όπως κι εγώ. Αλλά ποτέ δεν ανταπαντούσα/τσακωνόμουν ούτε έκλαιγα/έδειχνα πόσο με πείραζε από φόβο ότι θα τους δώσω τροφή. Απλά αδιαφορούσα -φαινομενικά τουλάχιστον- μέχρι που τους περνούσε, βαριούνταν και σταματούσαν. Όμως παρά τη φαινομενική αδιαφορία, μόλις έκλεινα την πόρτα πίσω μου γινόμουν κουρέλι. Αλλά το ξεπέρασα κι εκεί θέλω να καταλήξω, πως είναι κάτι που όταν πάρεις την απόφαση να το πετάξεις ολοκληρωτικά από πάνω σου μπορείς να το κάνεις! Πάντα θα υπάρχει ένα μικρό απομεινάρι με τη μορφή μιας δυσάρεστης ανάμνησης αλλά μέχρι εκεί.
