Το καλλιτεχνικό φαινόμενο δεν μπορεί εύκολα να ανθίσει στην Ελλάδα όσο οι προσλαμβάνουσες που έχει ο μέσος Έλληνας είναι οι ταινίες του Φίνου (καθόλα άξιες αλλά αντανακλούν τις ανάγκες μιας άλλης εποχής και το κάνουν με εμπορικό στόχο) και ο Λαζόπουλος ή αυτό το συνοθύλευμα chic lit και "περισπούδαστης" Υψηλής Τέχνης. Ο Έλληνας έχει μάθει να θεωρεί καλλιτεχνικά άρτιο αυτό που του αγγίζει γνώριμες χορδές (αρχαία κλπ) και αντιστέκεται στον νεωτερισμό γιατί όντας καμμένος από την ιστορία θεωρεί τον τελευταίο "απάτη". (Δες τι σούρνουν στους ζωγράφους και κινηματογραφιστές πχ. που ξεφεύγουν από την πεπατημένη). Είναι τεράστιο θέμα. Επιπλέον δεν μπορεί να υφίσταται αισθητική παιδεία όταν έχεις μάθει από μικρός να μαγαρίζεις το πεζοδρόμιο ή τον απέναντι τοίχο γιατί έτσι σου ήρθε. Να πετάς το σκουπίδι σου στο πάτωμα. Να καβαλάς το πεζοδρόμιο και την πρασιά του άλλου επειδή δεν βρίσκεις πάρκινγκ. Όταν χτίζεις βλαχομπαρόκ με κολωνάκια αστικής δημοκρατίας του καντονιού της Λωζάννης ενώ είσαι στην Κοζάνη χωρίς καμμία σημασία στον ένθεν κι ένθεν περιβάλλοντα χώρο. Το κάνεις "επειδή μπορείς" (γιατί σε αφήνουν) Όλα αυτά δημιουργούν μια άσχημη εικόνα. Μια προβληματική αισθητική. Η οποία αναπαράγεται στις συμπεριφορές μας. Και μοιραία έτσι κατατάσσει την τέχνη και το αισθητικό δημιούργημα στην σφαίρου του μη καθημερινού. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φραπέ και η τυρόπιτα έγιναν εθνικά σύμβολα από την γενιά (ακριβώς) της μεταπολίτευσης: είναι ο ορισμός του πρόχειρου. Του γρήγορου. Του "έτσι καυλώνω αδερφάκι μου και σ'όποιον αρέσει"!Το ρεγουλάρισμα λοιπόν της αισθητικής μας πάει σε μια ¨οσιοποίηση" του καλλιτεχνικού φαινομένου με τραγελαφικά αποτελέσματα ιερών αγελάδων από την μια και "εμπορικών" μπας κλας από την άλλη. Είναι προφανές ότι χρειάζονται πολλές γενιές ακόμα για να αλλάξουν αυτά. [Συνεχίζω στο επόμενο σχόλιο για την "διαφώτιση" αν θεωρηθεί ότι θα μπορούσα να το πράξω φυσικά]