Σε γενικές γραμμές έχεις πιάσει τον παλμό. Ωστόσο με την απόσταση των (πολλών) ετών μου διακρίνω ότι υπάρχει κάτι που οι περισσότεροι Έλληνες νέοι δεν διακρίνουν. Στις πολυεθνικές και γενικά στις μεγάλες εταιρείες πάντα αυτά γίνονταν και πάντα αυτά θα γίνονται. Έτσι είναι το corporate σύστημα καμωμένο. Απλά στο εξωτερικό οι αμοιβές είναι υψηλότερες (γιατί βέβαια και το κόστος ζωής είναι υψηλότερο) κι έτσι καταπίνει κανείς τα πλην πιο εύκολα. Μην νομίζεις. Στις ανεπτυγμένες χώρες ζούν για να εργάζονται. Δεν εργάζονται για να ζουν. Στις οικογενειακές επιχειρήσεις και τις μικρές δουλείλές τα πράγματα είναι βέβαια διαφορετικά αλλά υπάρχουν άλλα θέματα (που δεν είναι της παρούσης). Αυτό που εγώ διακρίνω ως μέγιστο πρόβλημα στην νεότερη γενιά (κι εννοώ τους κάτω των 35) είναι ότι δεν έχουν μάθει να ρωτούν. Να αναρωτιώνται. Να παίρνουν πρωτοβουλίες. Θέλουν κάποιος να τους πάρει από το χεράκι και να τους πει "θα κάνεις αυτό και θα το κάνεις τόσες ώρες κι θα παίρνεις τόσα χρήματα γι'αυτό". Κι αν δεν είναι ευθέως διατυπωμένα τα όσα απαιτούνται από αυτούς τα χάνουν και χάνονται. Στο εξωτερικό αντίθετα το να κάνει κάποιος κάτι δικό του θεωρείται σχεδόν αυτονόητο. "Δημιούργησε την δουλειά που θέλεις να κάνεις". Γι'αυτό και έχουν τις start up και τους entrepreneurs κλπ.Φυσικά όλο αυτό είναι ζήτημα παιδείας. Το ελληνόπουλο γαλουχείται από το εκπαιδευτικό σύστημα κι από τους (γόνους της μεταπολίτευσης)αδιάφορους γονείς του να είναι πειθήνιο και χωρίς καμμία φαντασία.