Ισχύει και αυτό που λες. Αλλά και πάλι, εγώ λογικό το βρίσκω όσο μεγαλώνεις (και είσαι σίγουρη ότι θέλεις να αποκτήσεις ένα παιδί), η αναζήτηση ενός ανθρώπου με τον οποίο θέλεις να το μοιραστείς να γίνεται μια διαδικασία όλο και πιο αγχώδης, πράγμα που δεν είναι καλό. Μπορώ να καταλάβω τι νιώθει η κοπέλα, ίσως τα 30 είναι νωρίς για αυτό το άγχος, αλλά όχι και σοκαριστικό. Αν δε μας πίεζε τις γυναίκες το βιολογικό θέμα, η επιλογή του συντρόφου θα γινόταν με πολύ πιο καθαρό μυαλό, χωρίς άγχος και "απελπισία". Θα είχαμε το χρόνο μπροστά μας να βρούμε τον άνθρωπο που πραγματικά μας ταιριάζει, χωρίς να υπεισέρχεται η σκέψη "είναι αυτός κατάλληλος για να γίνει πατέρας στο μέλλον- αν όχι, μη σπαταλάω το χρόνο μου μαζί του". Δυστυχώς, δεν εχουμε αυτή την ευχέρεια.Από αυτή την άποψη, και παρ' όλο που θεωρώ πως σε κάθε περίπτωση δύο γονείς είναι καλύτερα από έναν, είναι καλύτερο να κυνηγήσει αυτό που θέλει και όπως λες, η ζωή είναι μπροστά της για να βρει τον άνθρωπό της, χωρίς την πίεση να προλάβει να βρει το ταίρι της άμεσα, πριν χάσει τη δυνατότητα να κάνει παιδί. ΥΓ. Μιας και ρωτάει για υιοθεσία, νομίζω στην Ελλάδα δε μπορεί μια γυναίκα μόνη της να υιοθετήσει, ή κάνω λάθος;