Ο Μεϊμαράκης φάνηκε απροετοίμαστος και με άγνοια σε βασικά ζητήματα όπως το προσφυγικό, χωρίς προτάσεις και χωρίς σχέδιο. Η προσέγγισή του ήταν του τύπου βλέποντας και κάνοντας. Εν ολίγοις συμπυκνώνεται στο “εμπιστευτείτε με γιατί ο Σύριζα κατέστρεψε τη χώρα”. Απέφυγε να απαντήσει ευθέως σε όσα τον ρωτούσαν, ήταν γενικόλογος, επιδόθηκε σε άστοχα χτυπηματάκια κάτω από τη μέση στον αντίπαλο, τύπου “πάθατε μετάλλαξη”, “είστε νεομνημονιακός και σας ενοχλεί”, με αποκορύφωμα την υπέρμετρα έντονη αντίδρασή του στη σκηνοθεσία της ΕΡΤ που τον έβγαζε κοντό (και ρατσιστούλης ο κύριος πρόεδρος της ΝΔ). Γενικώς η ομίχλη που περιβάλλει την υποψηφιότητά του για το πρωθυπουργικό αξίωμα λόγω του μεταβατικού χαρακτήρα της προεδρίας του στη ΝΔ παρέμεινε. Έχασε την ευκαιρία να εμπεδώσει την κυριαρχία του στον κεντροδεξιό πόλο και να φανεί δυναμικός κι όχι απλώς ψευτόμαγκας ή καλαμπουρτζής. Ο Τσίπρας από την άλλη είχε τη φρεσκάδα ενός νέου πολιτικού, είχε ήθος, αλλά ηχούσε σε πολλά σημεία ξύλινος, αναμασώντας γενικόλογες αερολογίες που θύμιζαν τόσο αφόρητα το παλιό που υποτίθεται ότι αντιμάχεται. Σε μερικά σημεία ήταν αρκετά ικανοποιητικός (π.χ. επιμονή στην τήρηση της νομιμότητας στις Σκουριές, διαβεβαίωση ότι η χώρα θα έχει κυβέρνηση την επαύριο των εκλογών), σε άλλα φάνηκε απλώς προτιμότερος του Μεϊμαράκη (π.χ. προσφυγικό) αλλά γενικά φάνηκε ότι είχε προετοιμαστεί ελλιπώς, σαν μαθητής που διαβάζει στα γρήγορα τα SOS λίγο πριν τις εξετάσεις. Συμπέρασμα: Αν υποθέσουμε ότι η τηλεμαχία ήταν συνέντευξη για πρόσληψη σε δουλειά θα προσλάμβανα τον Τσίπρα. Σίγουρα θα μπορούσαν να υπάρχουν απείρως καλύτεροι διεκδικητές της πρωθυπουργίας αλλά αυτοί οι δυο μας έλαχαν. Συγκριτικά λοιπόν ο Τσίπρας, αν και κατά τα άλλα μάλλον μέτριος, υπερτερούσε σαφώς έναντι του Μεϊμαράκη.