Για κάποιο λόγο, αισθάνομαι πως μάλλον έχεις δίκιο.Αλλά, ποιά είσαι εσύ να αποφασίσεις τί είδους όρια θα βάλει κάποιος άλλος και πού;Κάποια της οποίας τα όρια καταπατούνται από αυτού του είδους τη συμπεριφορά, μάλλον.Και με ποιό τρόπο καταπατούνται, αν όχι επειδή νιώθεις ανασφάλεια; Οπότε, νά που ξαναγυρίζουμε στη ζήλεια.Η υπερβολή της ζήλειας είναι σίγουρα πολύ άσχημη, όμως σε κάποιες περιπτώσεις είναι αναπόφευκτη.Εσύ, ερωτώντα, ξέρεις την κατάσταση που περιγράφεις, και αν τα όσα λες περί "χώνεται στη σχέση" και "θέλει να χωρίσουμε" στηρίζονται από γεγονότα ή υπάρχουν μόνο σα σενάρια, τραβηγμένα από καταστάσεις που *θέλεις* και τις βλέπεις ετσι.Στη δεύτερη περίπτωση, σε παραπέμπω στους υπόλοιπους σχολιαστές.Στην πρώτη περίπτωση, όμως, φυσικά και θα απειληθείς, και θα νιώσεις και ζήλεια και ανασφάλεια, ειδικά δε αν το ταίρι σου κοιμάται τον ύπνο του "δικαίου", η αν επιλέγει να κολακεύεται αντί να προστατεύεται. Με άλλα λόγια, ναι ζηλεύεις, αλλά, όχι έτσι απλά επειδή "είσαι ζηλιάρης".Οπότε καταφεύγεις στη λογική: Περιγράφεις ουδέτερα τις καταστάσεις στο έτερον ήμισυ, και εξηγείς τους λόγους που έχεις πρόβλημα με αυτές, και όχι με το ζευγάρι σου. Παραδέχεσαι τη ζήλεια σου, ναι, αλλά ως κομμάτι που αναδύθηκε σε συγκεκριμένες συνθήκες, και για κάποιο λόγο, και όχι ως κάτι φιλοσοφικό, γενικό και αόριστο...Στη χειρότερη περίπτωση, έχεις άδικο, όμως εδώ μπορείς να δεις τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία, αν έκανες λάθος ή παρανόησες να το καταλάβεις, ενώ στη καλύτερη περίπτωση, το έτερον ήμισυ θα πάρει στα σοβαρά και όχι ως προσωπικό σου συναισθηματικό πρόβλημα τη φάση, και θα αλλάξει τη στάση του/της...