Όχι ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι "either/or" η λύπη.Γιατί δε μπορούμε να λυπόμαστε και για τις ζωές που χάνονται χωρίς λόγο ΚΑΙ για τα χιλιάδες χρόνια ιστορίας που καταστρέφονται επίσης χωρίς κανένα λόγο;Η θλίψη, η συμπόνοια και η επιθυμία να κάνεις κάτι για να αλλάξεις θετικά μια κατάσταση δεν είναι σαν, ξέρω γω, ένα ποτήρι νερό. Δεν τελειώνει όσο το χρησιμοποιείς ούτε έχεις μια προκαθορισμένη ποσότητα για να εκμεταλλευτείς όπως πρέπει.