Εγώ συμφωνώ πάρα πολύ μαζί σου. Στην εφηβεία μου, πριν την κρίση, πρίν την κάτω οικονομική βόλτα των γονιών μου, ήμουνα σε παρόμοια φάση. Γενικά, ενώ δεν ήμουν άνθρωπος που ξόδευε ποτέ αβέρτα (η κύρια ανάγκη μου ήτανε η μουσική, τα παιχνίδια και τα βιβλία, και μπορούσα να τα αποκτήσω τζαμπέ από το ίντερνετ), σε ό,τι και αν ζήταγα σε οικονομικό επίπεδο, έπαιρνα την απάντηση " μην ανησυχείς, εσύ να είσαι καλά, παιδί μου". Και να σου πω και κάτι; Δεν το βρίσκω και λάθος, διότι τότε οι συνθήκες *πραγματικά* το επέτρεπαν. Είχα την τύχη να ζήσω αυτό που λέμε first world, τί να κάνουμε :P. Η κακομάθειά μου μου πέρασε, όταν οι συνθήκες άλλαξαν, όταν μπήκα στη συνθήκη του βιοπορισμού, κλπ, κλπ. Αυτή η οικονομική ευμάρεια τότε, μου έδωσε τη δυνατότητα να εστιάσω σε αυτά που ήθελα, να έχω χρόνο για να κάνω όσα πραγματικά με ενδιέφεραν και με γέμιζαν, να ταξιδεψω αρκετά (πράγμα για το οποίο νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη), και να αποκτήσω προσόντα (πτυχία, γνωριμίες), τα οποία σε κατοπινούς καιρούς, έκαναν τη διαφορά ανάμεσα στη δυσχέρεια και την πείνα.Ξέρω και άλλες περιπτώσεις, που τα είχαν όλα, τα έχασαν όλα, και έπειτα υπέφεραν, αλλά (μέσα στα πλαίσια της διαφορετικότητας καταστάσεων και ιδιοσυγκρασίας του καθενός) η μεγάλη ειδοποιός διαφορά ήταν: Χρησιμοποίησαν τα χρήματα που τους έλαχαν όχι με δημιουργικότητα και διάθεση ανάπτυξης και βοήθειας (είτε προς τους άλλους, είτε προς τον εαυτό τους), αλλά με διάθεση σπατάλης, αυτοπροβολής, και ικανοποίησης καπρίτσιου. Αν κάνεις το πρώτο, και όχι το δεύτερο, ό,τι και να συμβεί στο οικονομικό σου μέλλον, θα μπορέσεις να το αντιμετωπίσεις πιό καλά διότι θα είσαι: πιό χορτάτη, πιό καλά νοητικά εξοπλισμένη, και το σημαντικότερο, με ουσιαστικές ψυχικές αντοχές. Εκεί να εστιάσεις, κατά τη γνώμη μου πάντα, και όχι στο αν είσαι αρκετά "υπεύθυνο" παιδί ή όχι, ανησυχώντας για τους γονείς σου. Αυτοί, επιλέγουν να τα δίνουν. Εσύ, αποφασίζεις τί θα τα κάνεις.