#1Πενθώ τον ανεψιό μου. Πήρα κουράγιο από σένα να το γράψω, επειδή εσύ κατάφερες να γράψεις μια ερώτηση που αφορά αυτό που σε πονάει.Ελπίζω να καταφέρω να ολοκληρώσω το σχόλιο.Στην αρχή δεν μπορούσα να μυρίζω αρώματα. Δεν μ'ενοχλούσαν απλά, με νευρίαζαν. Με προβλημάτισε αρχικά επειδή συνέβαινε ανεξέλεγκτα, δεν συνδεόταν ούτε με σκέψη ούτε με γεγονότα. Το ίδιο και με τη μουσική και με την τηλεόραση. Αυτά, εδώ και λίγο καιρό, πέρασαν μόνα τους, το ίδιο "αδικαιολόγητα" όπως ήρθαν.Υπάρχουν μέρες που μπορώ να εξιστορώ το τι συνέβη σαν να περιγράφω μια ταινία, και άλλες που οι εικόνες και οι σκέψεις καταλήγουν σε έναν αναστεναγμό. Λες και ο οργανισμός μου φροντίζει να ανακουφιστεί μόνο μ'αυτό, γιατί εκείνες τις στιγμές δεν έχει τις δυνάμεις για ανάλυση και φιλοσοφία και η εναλλακτική θα ήταν να πέσω στον τοίχο. Δεν είχα το περιθώριο να θρηνήσω τις πρώτες μέρες. Δε θα μάθω ποτέ αν ήταν δική μου επιλογή ή αν όντως μου το επέβαλαν οι τρίτοι. Νομίζω πωςς πια θα θρηνώ από λίγο, για πάντα. Ίσως αρκούσε να σου γράψω μόνο ότι δεν είναι φυσιολογικό να φεύγει ένας νέος άνθρωπος, όλα τα άλλα είναι. Εύχομαι όμως να διαβάζεις, για να ξέρεις ότι στην κοινωνία που ζεις, υπάρχει μια ακόμα, αυτή των θλιμμένων, η οποία δυστυχώς, δυστυχώς δεν είναι μικρή. Αλλά ζει και είναι δίπλα σου. :)