Δυστυχώς δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ανάμεσα σε αυτούς που έπρεπε να διοριστούν είναι και πολλοί που δεν έπρεπε, όχι γιατί δεν το άξιζαν ή δεν έκαναν δουλειά, αλλά γιατί έκαναν τη δουλειά των δίπλα τους που τα έξυναν. Ο νόμος Παυλόπουλου ήταν απλώς η κορωνίδα της κλασσικής συνταγής που ακολουθεί το δημόσιο εδώ και πολλά χρόνια:Παίρνουμε τις πραγματικές ανάγκες μας. Προσθέτουμε άπλετα γραφειοκρατία, συνδικαλισμό που νοιάζεται μόνο για τους μισθούς και γενικά μπάχαλο ώστε να δημιουργήσουμε ένα μίγμα πλασματικών και πραγματικών αναγκών. Το βασικό για να πετύχει η συνταγή είναι οι ανάγκες να είναι εντελώς ασαφείς και ανεξέλεγκτες ώστε μεταξύ των υπολοίπων να βάζουμε και τους δικούς μας (ή μεταξύ των δικών μας να βάζουμε και άλλους. όπως το δει κανείς). Μετά χρησιμοποιούμε τις αρχικές πραγματικές ανάγκες ως δικαιολογία και με ένα ωραίο οριζόντιο μέτρο (βλ. νόμος Παυλόπουλου) τους μονιμοποιούμε όλους αδιακρίτως και τσιμπάμε φηφουλάκια από όλες τις μπάντες.