Κύριε Μποσκοΐτη, Συγχαρητήρια για το κείμενο, το οποίο είναι πέρα για πέρα αληθινό. Σε αντίθεση με άλλους, εγώ δε θα διαφωνήσω ούτε με τον τίτλο, γιατί ο Γιώργος Νταλάρας μετά τα εκατομμύρια δίσκων που έχει πουλήσει, είναι λογικό να χρησιμοποιείται πάλι σαν κορυφαίο παράδειγμα γι’ αυτό που συμβαίνει σήμερα σε όλη τη δισκογραφία. Τουλάχιστον ο Γιώργος Νταλάρας με εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις δίσκων, κατάφεραν μαζί με άλλους άξιους συναδέλφους του να κρατήσουν συντροφιά όπως γινόταν παλιά με το καλό τραγούδι, για πάρα πολλά χρόνια στον κόσμο μέσα από τους δίσκους τους. Δυστυχώς σήμερα το φαινόμενο είναι γενικευμένο, να πουλάνε οι συναυλίες των άξιων καλλιτεχνών και πολύ λιγότερο οι δίσκοι τους. Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να απασχολεί κυρίως τις δισκογραφικές εταιρείες, ή ό,τι τέλος πάντων απέμεινε απ’ αυτές, και ν’ αναρωτηθούν γιατί πέρα από την αναπόφευκτη παρέμβαση του διαδικτύου, που και σ’ αυτό δεν έχουν μπει όροι, μέσα από τις εκατοντάδες εκδόσεις στις εφημερίδες, έκαναν το τραγούδι, τη λαϊκότερη και δυνατότερη μορφή τέχνης, ευτελές συμπλήρωμα στην καλύτερη περίπτωση. Και όπως είχε πει σε μια συνέντευξη ο ίδιος ο Γιώργος Νταλάρας "οι τραγουδιστές και οι τραγουδοποιοί, έχουν ευτυχώς και το live. Όμως το τραγούδι για να γεννηθεί, είναι μια ολόκληρη τελετουργία. Έχει το συνθέτη, το στιχουργό, τους μουσικούς στο στούντιο και όλοι αυτοί οι άνθρωποι υποβαθμίζονται μέσα στην καθημερινή αναμπουμπούλα και συνάφεια". Σας ευχαριστώ και πάλι που εντοπίσατε τη θαυμάσια αυτή έκδοση, η οποία με τον τρόπο που έχουν υποτιμηθεί πια οι δίσκοι μπορεί και να περνούσε απαρατήρητη.