Και γιατί αναγκαστικά να υποκρύπτεται η "παρουσία" του; ("Πράγματι, όπου ο αναλυόμενος προφασίζεται ότι λείπει, χτυπάει η κουδούνα της παρουσίας του. Εκεί είναι, κι ας μην μπορεί να το αποδεχτεί. Όσο ανθίσταται τόσο αποδεικνύει ότι η άρνηση είναι άκυρη") Γιατί η άρνηση να είναι αναγκαστικά άκυρη;Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την ανάγκη της αυτοσυντήρησης, ακόμα και όταν μιλάνε. Όταν αναφέρονται ιδίως σε ένα θέμα ευαίσθητο είναι λογικό να φοβούνται μήπως παρεξηγηθούν, ή ακόμα χειρότερα, μήπως τα λόγια τους διαστρεβλωθούν από τον διαφωνούντα και χρησιμοποιηθούν εναντίον τους.Οι φράσεις λοιπόν δικαιολόγησης των λεγομένων τους μπορεί να χρησιμοποιούνται όχι αναγκαστικά παρεκλυστικά αλλά και αμυντικά, σε μια προσπάθεια πρόληψης μια παρεξήγησης ή διαστρέβλωσης, προκαταβολικής υπεράσπισης του εαυτού τους στο κάτω κάτω.Ιδίως ένας πολιτικός (παρόλα τα αμαρτήματα που κουβαλούν) είναι απόλυτα δικαιολογημένο να το κάνει αυτό. Γιατί γνωρίζει ότι ακόμα και να λέει κάτι με απόλυτα αγνή πρόθεση και ειλικρινά, είναι πιθανό κάτι που θα ακουστεί στραβό να χρησιμοποιηθεί εναντίον του. Μόνο πολιτικοί που αδιαφορούν για την δημόσια εικόνα τους δεν το κάνουν αυτό (βλ. π.χ. Πάγκαλος).Και για όποιον το πρόσεξε... μόλις έκανα το ίδιο ακριβώς πράγμα. Ανέφερα κάτι υπέρ των πολιτικών (ότι είναι δικαιολογημένοι να χρησιμοποιούν ανάλογες φράσεις) και σε παρένθεση έβαλα "παρόλα τα αμαρτήματά τους", γιατί δεν θέλω τα λεγόμενά μου να εκληφθούν ως αθώωση των πολιτικών για τα όποια τους αμαρτήματα, αλλά ως απόδοση "τα του Καίσαρος των Καίσαρι" (και για να μην εισπράξω αρνητικές ψήφους :P).Πρέπει να δεχθούμε ότι κάπου βαθιά μέσα μου το ανέφερα αυτό επειδή πιστεύω ότι οι πολιτικοί στην πραγματικότητα είναι "παρθένες", που δεν κουβαλούν πολλά (πάρα πολλά) αμαρτήματα; Ότι η άρνησή μου για την τιμιότητά τους αποδεικνύει μια αποδοχή της τιμιότητάς τους;Υ.Γ. Το ξανά-έκανα με την τελευταία παρένθεση.