Η γνωστή τακτική του σπρώχνω τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Κάθε βράδυ και πολλά μεσημέρια στις εισόδους των πολυκατοικιών μας υπάρχουν χρήστες που χτυπάνε τη δόση τους. Τι να κάνεις εκείνη τη στιγμή; Περνάς από πάνω τους, μπαμπάκια, αίματα, αναπτηράκια, κουταλάκια, καμινέτα, ασημόχαρτα και πηγαίνεις σινεμά ή σε επίσκεψη με τα γλυκά στο χέρι. Μια- δυο- τρις, αναισθητοποιείσαι κι εσύ σιγά σιγά και παύει να σου προκαλεί εντύπωση το γεγονός. Τις προάλλες είπα σε κάποιον να φύγει γιατί στην πολυκατοικία κατοικούν αγριάνθρωποι κι εκείνος μου ζήτησε να τον αφήσω να πεθάνει με την ησυχία του. Με σακάτεψε αλλά είναι αυτές συνθήκες ζωής; Και για εκείνους και για μας.
Σχολιάζει ο/η