Η μετάβαση σε μια οικολογικότερη καταρχάς και στη συνέχεια σε μια αειφόρο οικονομία και κοινωνία θα έχει αναγκαστικά τους χαμένους, τους ξεβολεμένους (όλους μας, άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο - αφού ακόμα και για έναν εξαιρετικά συνειδητοποιημένο Οικολόγο είναι δύσκολο να ζει σύμφωνα με τις ιδέες του) και τους κερδισμένους (μακροπρόθεσμα απολύτως όλους μας, αύριο και στο κοντινό μέλλον κάποιους περισσότερο από κάποιους άλλους).Κάθε αλλαγή αυτού του τύπου προκαλεί αναπόφευκτα συγκρούσεις. Πόσο μάλλον που υπάρχουν πλήθος προτάσεων για το πως θα υλοποιηθεί αυτή η μετάβαση, αλλά και πλήθος "συμβιβαστικών", "ρεαλιστικών" λύσεων που επιθυμούν την αντιμετώπιση των πλέον ακραίων συνεπειών της περιβαλλοντικής υποβάθμισης (ή αυτών που πλήττουν μόνο το σπίτι μας) με τις λιγότερο και όσο το δυνατόν ανώδυνες αλλαγές, με τις λιγότερες θυσίες και το λιγότερο ξεβόλεμα. Όπου υπάρχουν παρόμοιες συγκρούσεις, σχεδόν πάντα στην ανθρώπινη ιστορία ιδεολογικοποιούνται (με το κλασικό δίπολο παραδοσιακή/μαρξιστική Αριστερά εναντίον Δεξιάς να είναι ως προς αυτό το ζήτημα εντελώς ξεπερασμένο).Και η αντιπαράθεση και σύγκρουση συγκροτημένων πλαισίων που αποτελούνται από ιδέες και προτάσεις και διαπνέονται από μια ιδιαίτερη κοσμοαντίληψη (και όχι από απολιθωμένα "Ιερά Βιβλία")αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του δημοκρατικού παιχνιδιού.Για το καλύτερο και το χειρότερο... Στο πλαίσιο αυτού ακριβώς του (ατελέστατου) δημοκρατικού παιχνιδιού σε ευρωπαϊκό επίπεδο, απορρίφθηκε από το Ευρωκοινοβούλιο στις αρχές της χρηματοοικονομικής κρίσης η πρόταση των Ευρωπαίων Πράσινων για τη δρομολόγηση ενός "New deal" με άξονα την οικολογική μετάβαση, επικεντρωμένο στην μαζική εξοικονόμηση ενέργειας, στις ανανεώσιμες πηγές και στη δημιουργία πυκνών δικτύων δημόσιων μεταφορών. Εκτός από τα προφανή οφέλη του, θα εξασφάλιζε και εκατομμύρια ποιοτικών θέσεων εργασίας και την ανάκαμψη των οικονομικών. Αντ' αυτού, οι ευρωκράτες, το Λαϊκό Κόμμα (δεξιά) και η Σοσιαλιστική Ομάδα προτίμησαν την ποσοτική χαλάρωση που τροφοδότησε με άφθονο δωρεάν χρήμα τον χρηματοοικονομικό τομέα, δίνοντας μια εξαιρετικά βραχυπρόθεσμη και μερικώς αποτελεσματική λύση, προετοιμάζοντας παράλληλα και τις επόμενες φούσκες. Βγάζεις έξω την ιδεολογία από την πόρτα, σου επιστρέφει από το παράθυρο... Μάλιστα, ένα εξαιρετικό είδος ιδεολογίας είναι εκείνο που προσποιείται ότι δεν αποτελεί ιδεολογία (π.χ. τεχνοκρατισμός)