Ειναι 2:Η πρωτη ειναι το σχολειο γενικοτερα.Ολο αυτο το πρωινο ξυπνημα για να παω καπου οπου δε μαθαινα παρα ελαχιστα χρησιμα πραγματα και επρεπε να παρακολουθω αρκετα αλλα που μου δε με ενδιεφεραν ουτε στο ελαχιστο,καθως και η ελλειψη υποδομης την οποια συνειδητοποιησα αργοτερα στο λυκειο οταν αρχισα να ενδιαφερομαι για τις θετικες επιστημες και το μαθημα ηταν απιστευτα ασχημο,διοτι ουτε εξοπλισμο ειχαμε,ουτε πειραματα καναμε,τα βιβλια ηταν κακογραμμενα μεχρι αηδιας,ολο αυτο το αγχος των βρωμοεξετασεων και η αναγκη παπαγαλιας ογκου υλης ΤΟΣΟΥ,απο την οποια δε θα θυμαμαι παρα ελαχιστα πραγματα μολις τελειωσω με το καλο και μπω εκει που θελω...2) Μια φορα στην 3η γυμνασιου ειχα το netbook μεσα στην τσαντα την οποια ειχα πανω στο θρανιο και ημουν στη ταξη με 2 φιλους μου εν ωρα διαλλειματος.Και εκει που καθομαστε ο ενας μου κλωτσαει τη ν τσαντα για πλακα και αρχιζει και γελαει.Εκεινη τη φαση θολωσα και αρπαξα την καρεκλα διπλα μου και την πεταξα κατα πανω του ενω αυτος ετρεχε προς την πορτα.Ευτυχως εσκυψε και η καρεκλα εσκασε στον τοιχο οπου εκανε μια μικρη τρυπα ενω ο φιλος μου συνεχισε να γελαει.Αλλα δε θα ξεχασω ποτε εκεινο το συναισθημα ενοχης αμεσως μολις η καρεκλα εφυγε απο τα χερια μου,οπου συνειδητοποιησα τι ειχα κανει και πως θα μπορουσε να εχει εξελιχθει η κατασταση.
