Θυμάμαι που ήμουν δευτέρα Γυμνασίου και λόγω χωρισμένων γονιών στα μισά της χρονιάς έπρεπε να αλλάξω σχολείο. Όταν πήγα στο καινούργιο με είχαν οι περισσότεροι στο μάτι. Μάλλον ήθελαν να μου πάρουν τον αέρα. Κάποια στιγμή ο ένας τους, ο Γιάννης, που με πείραζε μέσα στην τάξη συνέχεια, αποφάσισε να με δείρει. Έφαγε όμως πολύ ξύλο από μένα (να είναι καλά ένα βιβλίο με Ζίου Ζίτσου που είχε ο πατέρας μου) και μας χωρίσαν οι καθηγητές. Μετά μου ζήτησε συγνώμη και αρχίσαμε να δενόμαστε (μάλλον ήθελε τον χοντρό που δέρνει στην παρέα).Εκείνο το καλοκαίρι το παιδί δυστυχώς πέθανε. Δεν γνωρίζω ακόμα τον λόγο. Μάλλον είχε πάθει ηλίαση επειδή έπαιζε με κάποια παιδιά πολλές ώρες στον ήλιο και όταν λιποθύμησε, τον αφήσανε και φύγανε. Έτσι ξέρω δηλαδή.Την επόμενη χρονιά, όλοι με κατηγορούσαν ότι εγώ φταίω που πέθανε γιατί τον είχα δείρει πολύ και του είχα δημιουργήσει πρόβλημα. Οι ενοχές μου ήταν απίστευτες. Είχα περάσει γύρω στους δύο μήνες σαν ζόμπι. Την κυριολεξία, έχανα μαθήματα, έκανα λάθος τις ώρες των Αγγλικών, σταμάτησα να μιλάω σε κόσμο. Τότε ήταν που σταμάτησα και όλες τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Μετά από αρκετή προσπάθεια του πατέρα μου και των καθηγητών, άρχισα να συνέρχομαι.