Αγαπητή άγνωστη φίλη..Διάβασα με ενδιαφέρον την εξομολόγησή σου και έχω να πω πως φαίνεσαι δυνατή παρόλη την αδυναμία σου..Προσπάθησε να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να ζήσει καινούρια πράγματα..Όπως πολύ καλά γνωρίζεις(καλύτερα απο πολλούς)η ζωή είναι μικρή και στο απέδειξε παίρνοντάς σου τον πατέρα σου..Όχι δεν το είπα για να αισθανθείς άσχημα..Μπορεί να μην έχω χάσει τους γονείς μου αλλά έχω χάσει συγγενείς και φίλους και μπορώ να σε καταλάβω ως ένα βαθμό..Μιας και η ζωή σου άλλαξε λοιπόν και σου δίνεται η ευκαιρία να ανεξαρτητοποιηθείς,άρπαξέ την όσο είναι καιρός!Μην φοβάσαι να κάνεις γνωριμίες,να χαίρεσαι την κάθε σου στιγμή,να νιώθεις τυχερή που ζεις και αναπνέεις..Όλα είναι στο χέρι μας..Ό,τι και να σου πει ο καθένας αν δεν το πάρεις εσύ και μόνο ΕΣΥ απόφαση να προχωρήσεις τότε φίλη μου έχεις θέσει το μεγαλύτερο εμπόδιο..Άν όντως νιώθεις όμως ότι δεν μπορείς με τίποτα να το χειριστείς,καλό είναι να συμβουλευτείς έναν ειδικό για να σου δώσει μια ώθηση!Και κάτι ακόμα..Άν μπορείς πες σε κάποιον τι και πως νιώθεις..Μην τα κρατάς μέσα σου γιατί είναι ό,τι χειρότερο και θα σου στοιχήσει στις επόμενες σχέσεις σου..Βρές έναν άγνωστο στο δρόμο και μίλα,βγαλτο απο μέσα σου..μοιράσου τοκαι πίστεψέ με θα νιώσεις καλύτεραΕλπίζω να βοήθησα λιγάκι :)