Ο υπουργός παραδεχεται παρατεταμένη και αδικαιολόγητη κράτηση. Παραδέχεται δηλαδή, παρανομο χειρισμό της κατάστασης από την πλευρά της τουρκίας. Αποφεύγει να μίλησει για ομηρία γιατί έτσι θα έπρεπε επίσημα να παραδεχτεί το χούι της γειτονος να συλλαμβάνει ξένους, συνήθως δημοσιογραφους, με βαρύτατες κατηγορίες. Κι ένα πρωί (ω! του θαύματος) χωρίς καμμία αρνηση των κατηγοριών, χωρίς να απολογηθεί για την κράτηση τους, να τους απελευθερώνει.