Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να πω πως είμαι κάποιος ειδικός στην όπερα, αλλά επειδή παρακολούθησα την παράσταση θα ήθελα να διατυπώσω ορισμένες σκέψεις.Στόχος της όπερας, όπως και κάθε τέχνης, είναι να ψυχαγωγεί και να επικοινωνεί με το κοινό. Βγαίνοντας από το Ηρώδειο άκουσα χίλιες δύο διαφορετικές απόψεις, και από κόσμο που το έργο του άρεσε και από κόσμο που δεν ικανοποιήθηκε. Άκουγα για πρώτη φορά σε όπερα στην Ελλάδα το κοινό πέρα από την μουσική να εμβαθύνει πραγματικά στο κείμενο, στην σκηνοθεσία, στους χαρακτήρες. Άρα ο Χουβαρδάς πέτυχε, αρχικά, στο να ενεργοποιήσει το κοινό του Ηρωδείου.Προσωπικά, η οπτική του Χουβαρδά στην όπερα δεν μου φάνηκε παρατραβηγμένη. Καταλαβαίνω απόλυτα την φράση «όταν “εκσυγχρονίζουμε” κάτι δεν το κάνουμε τραβεστί του σήμερα» αλλά δεν θεωρώ πως αξίζει στην συγκεκριμένη παράσταση. Ο Γ. Χουβαρδάς κατάφερε να δώσει μία νέα οπτική στην όπερα του Μότσαρτ. Όχι απλά ένα νέο σκηνικό, έναν νέο χώρο αλλά μία συνολική νέα οπτική που παρακολούθησα με ενδιαφέρον και νομίζω πως με εντυπωσίασε, και ας αισθάνθηκα αρκετές φορές ότι το παρατραβούσε. Είναι όμορφο να βλέπεις ένα κείμενο που από επάνω του έχουν περάσει περισσότεροι από δύο αιώνες να είναι διαθέσιμο για νέες αναγνώσεις και πειραματισμούς. Στην μουσική βρήκα ορισμένες αστοχίες αλλά ίσως να φταίει η δραματουργία στην σκηνή που – εδώ θα συμφωνήσω απόλυτα – αποσπούσε την προσοχή από το μουσικό μέρος της όπερας. Και ίσως αυτό να ήταν το μόνο μεγάλο λάθος που βρήκα. Το μόνο μα πολύ σημαντικό...Όσο για το σκηνικό, με εντυπωσίασε που για πρώτη φορά είδα την σκηνή να προσαρμόζεται στο Ηρώδειο και όχι το Ηρώδειο σε αυτήν.