Παιδιά (απευθύνομαι σε όλους όσοι δεν έχουν παιδιά ή έχουν παιδιά αλλά δεν έχουν νιώσει όπως έχω νιώσει εγώ -θα δείτε παρακάτω) επειδή έχω έρθει χιλιάδες φορές στο αμήν να πω την συγκεκριμένη έκφραση (και την έχω πει κανα δυο φορές που δεν άντεχα άλλο επειδή με είχαν πραγματικά πρήξει) να διευκρινίσω δύο πράγματα:1.λέγεται ΚΑΙ σε άντρες που κάνουν συστάσεις χωρίς να γνωρίζουν γρι (Σταματήστε να νομίζετε ότι οι μανούλες το παίζουν αφ'ύψηλού. Ίσως οι μανούλες που έχετε στο μυαλό σας από το Facebook κι όλα αυτά τα εμετικά. Δεν είμαστε όλες οι μανούλες από το ίδιο ύφασμα κομμένες. Δεν θεωρούμε ότι πιάσαμε τον ταύρο απ'τ'αρχίδια επειδή κάναμε παιδί.)2.λέγεται πάντα ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ όταν ο γονιός νιώθει ότι του κάνουν ΑΡΝΗΤΙΚΗ κριτική. Το μεταφράζετε τελείως λάθος. Δεν σημαίνει "σκάσε εσύ γιατί δεν ξέρεις". Σημαίνει "μην με κρίνεις γιατί κι εγώ δεν ξέρω αλλά μαθαίνω ακόμη. Δείξε επιείκεια". Οι συστάσεις κι οι συμβουλές που δίνει ο κόσμος άνευ τέκνων μπορεί να είναι καλοπροαίρετες αρκετές φορές (κάποιες φορές δεν είναι κι είναι σημαντικό να αναγνωριστεί κι αυτό). Ωστόσο επειδή ο γονεϊκός ρόλος (κι ιδιαίτερα ο μητρικός) είναι τόσο πολύ στο στόχαστρο της κοινωνικής κριτικής (για όλα φταίει η μάνα!) το πρόσωπο που δέχεται αυτές τις συστάσεις αισθάνεται πολύ στενό μαρκάρισμα και μάλιστα για ένα θέμα για το οποίο αν έχει έστω και την στοιχειώδη αίσθηση ευθύνης νιώθει ΗΔΗ ευάλωτο κι ανασφαλές και συνεχώς κρινόμενο. Έχω ξαναπεί εδώ στη στήλη ότι προσωπικά ένιωσα φεμινίστρια όταν έγινα μάνα. Δεν είναι τυχαίο. Πριν γίνω μάνα μου είχε πει κάποιος ότι "το μεγαλύτερο προσόν του γονιού είναι η αυτοπεποίθηση" (ότι δηλαδή θα τα καταφέρει να μεγαλώσει καλά το παιδί του) και διαπιστώνω ότι πράγματι είχε δίκιο! Όλες λοιπόν αυτές οι καλοπροαίρετες -και μαζί κι οι λιγότερο καλοπροαίρετες- συμβουλές είναι ρήγματα στην αυτοπεποίθηση του γονιού που ήδη δοκιμάζεται καθημερινά. Προφανώς αφού το παιδί δεν είναι μηχάνημα να λειτουργεί όπως το προγραμματίζεις. Θα ξεχάσω εγώ πόσες φορές έχω υποστεί λογύδρια από καλοθελητές για το πώς θα βελτιώσει την συμπεριφορά του το παιδί μου (επειδή "δεν το ελέγχω" υποτίθεται) ενώ είχαν εκείνοι παντελή άγνοια ότι το παιδί μου ανηκει στο φάσμα και γι'αυτό κάνει tantrums;;; Με παιδαγωγικά παραδείγματα και τσιτάτα τα οποία είχα ήδη διαβασμένα προ ετών και ήξερα τι θα πούν πριν το πούν; Και που στη περίπτωσή μας δεν είχαν ΟΥΔΕΜΙΑ εφαρμογή επειδή ήθελε τελείως προσωποποιημένη προσέγγιση; Τι χρησιμότητα μπορεί να έχει μια τέτοια συμβουλή; Καμμία. Μόνο να με κάνει κλαίω με αναφιλητά μέσα στη νύχτα αγκαλιά με το μαξιλάρι γεμάτη πένθος που απέτυχα ως μάνα....Είναι αυτό επαινετό; Μπράβο λοιπόν συνάνθρωποι που με κάνατε τόσες πολλές φορές να νιώσω ανίκανη. Συγχαρητήρια. Κάνατε μεγάλο καλό στην οικογένειά μας! Το μεγαλύτερο όμως κλάμα -που δεν θα το ξεχάσω ποτέ- το έριξα όταν κάποιος που μας είχε μουρλάνει για μια συμπεριφορά (την οποία πραγματικά δεν μπορούσα να ελέγξω εκείνη την στιγμή) μου έκανε δημοσίως κατήχηση επί πόση ώρα ότι το παιδί μου σπαταλούσε νερό στην βρύση της παιδικής χαράς. Ενώ τόσα άλλα παιδιά έπαιζαν σε καθημερινή βάση μπουγέλο και νερόμπομπες με την ίδια βρύση... Σε μένα έπρεπε όμως να βγάλει λόγο και να μου κουνάει το δάχτυλο. Κι έφτασα στο σημείο να πω (πολύ ήρεμα) ότι το παιδί είναι ειδικό παιδί κι εσύ κύριέ μου δεν ξέρεις τι τραβάω εγώ. Κι εκείνος ζήτησε συγγνώμη με την ουρά στα σκέλια ("δεν του φαίνεται καθόλου") κι εγώ έκλαιγα δυό μερόνυχτα γι'αυτό που αναγκάστηκα να ξεστομίσω σε έναν ξένο που ούτε που νοιάστηκε πραγματικά για το παιδί... Τέλος πάντων όπως είπα έκανα και άλλο παιδί και διαπίστωσα πόσο διαφορετικά είναι τα παιδιά σε μια ίδια οικογένεια. Και στο μεταξύ μεγάλωσε το παιδί μου και ξεπέρασε πολλές συμπεριφορές που δημιουργούσαν όλο αυτό το εκρηκτικό κλίμα. Και διαπίστωσα πόσο άσκοπες είναι οι συμβουλές "σε ξένο αχυρώνα". Πόσο δεν αξίζει να σκάει κάποιος για όλα αυτά επειδή τελικά δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα. Βέβαια το πλήρωσα σε αίμα μέχρι να το καταλάβω...αλλά τουλάχιστον το κατάλαβα. Πόσες άλλες μάνες και παιδιά έχουν μείνει δαχτυλοδειχτούμενοι σε ένα limbo ματαίωσης; Κι ας μην έχουν ιδιαιτερότητες; Αλλά είναι πάντα εντυπωσιακό πώς είμαστε τόσο πρόθυμοι να μοιραστούμε παιδαγωγικές "αρχές" χωρίς μάλιστα να είμαστε μάλιστα (γιατί έναν επαγγελματία παιδαγωγό θα τον ακούσω πολύ προσεκτικά) ενώ σε άλλα ζητήματα (πχ. ζητήματα οικονομολογίας ή πολιτικών επιστημών ή αστροφυσική κλπ.) κάνουμε μώκο κι αφήνουμε να μιλήσουν οι ειδικοί.Ρεζουμέ: Λυπηθείτε μας. Γονείς γίναμε. Δεν γίναμε θεοί. Ταπεινά το λέμε. Αλήθεια σας λέω.
