Αγαπητή 7, θα μιλήσω για μένα, γιατί μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω. Προσωπικά,δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ αυτές τις φράσεις που αναφέρεις, αν κι έχω παιδιά και φίλες με εύλογες απορίες σαν τις δικές σου. Πρώτον, γιατί θυμάμαι πολύ καλά πόσο άσχημα ένιωθα εγώ όταν, ως άτεκνη, μου το προέβαλαν,αντιστοίχως, ως επιχείρημα και δεύτερον, επειδή θεωρώ τις φράσεις αυτές εντελώς αντιεπικοινωνιακές και άδικες, καθώς περιχαρακώνουν και διαχωρίζουν αυτόματα τις γυναίκες σε δύο κατηγορίες: τις μάνες και τις μη-μάνες, λες και η απόκτηση παιδιών είναι το διαβατήριο της σοφίας, ο Ρουβίκωνας που πρέπει να διαβούμε εμείς οι γυναίκες για να φτάσουμε στην πολυπόθητη αυτογνωσία και εκπλήρωση. Και όχι, προσωπικά δεν το δέχομαι αυτό, με την καμία.Λοιπόν, οκ, να το παραδεχτώ για μένα πως η απόκτηση παιδιών με εξέλιξε εκ των πραγμάτων, όχι γιατί αίφνης αλλαξα κοινωνική ομάδα (για τους έξω), αλλά γιατί, ως άνθρωπο μού έλυσε πάρα πολλές απορίες που είχα από μικρή (και άλλες που δεν ήξερα καν πως υπήρχαν μέσα μου). Βέβαια, μου δημιούργησε, παράλληλα, άλλες τόσες και επί καθημερινή πλέον βάση, καθώς παρατηρώ το θαύμα της δημιουργίας. Απορίες που είχα πριν για παράδειγμα: πώς γίνεται να θέλεις να υποβάλεις τον εαυτό σου αυτοβούλως σε μια δοκιμασία που αλλάζει το σώμα σου, τις ορμόνες σου, τη σχέση σου με το σύντροφό σου, τη ζωή σου ολόκληρη, όπως είναι η εμπειρία της εγκυμοσύνης και της γέννας, ή πώς βιώνεται και αντιμετωπίζεται η αγωνία αλλά και η χαρά της απόκτησης παιδιών, που πάνε χέρι-χέρι. Απορίες που έχω τώρα, μεταξύ άλλων πολλών: τί άλλο ακόμη θα μπορούσα να κάνω για τα παιδιά μου ώστε να γευτούν στο έπακρο την ομορφιά,την πολυπλοκότητα και τη μαγεία της ζωής. Όπως καταλαβαίνεις, δεν σταματάνε οι απορίες.Ελπίζω, πάντως, να σου έδωσα μια εικόνα :)