Νομίζω ότι το μεγαλυτερο προβλημα στην γυναικεια λογοτεχνία είναι ο ανα την εποχη διδακτισμος προς την γυναίκα. Αν προσεξουμε π.χ. τον Μπεκετ στο Περιμενοντας τον Γκοντο, δεν είναι διδαχη προς τον αντρα αν και οι ηρωες είναι αντρες αλλα προς τον Ανθρωπο, ποσα βιβλια με γυναίκες πρωταγωνιστριες εχουν γραφτει με σκοπο τον Ανθρωπο και όχι την γυναίκα; Η Αντιγόνη είναι ενα τετοιο εργο.Βαλτε όσες γυναικες συγραφεις, όσες γυναίκες πρωταγωνιστριες θελετε (τα ιδια ισχυουν και για τους Λοατ και για την macho λογοτεχνια) εαν ο αποδεκτης είναι οτιδηποτε αλλο περα απο τον Ανθρωπο θα πεσει στην παγίδα του διδακτισμου, απλα αναλογα με τα ηθη της καθε εποχης αλλαζει η εξεταστεα υλη όχι η διδαχη αυτη καθ'αυτη. Τωρα γιατί υπάρχει αυτη η ανισση ατιμετώπιση; οι προφανεις λογοι.
