Ο μεγάλος Μίκης έχει μερικά αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα για την προσφορά της Αριστεράς στην εξέλιξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όμως αρνείται και αυτός να παραδεχτεί τα εγκλήματα που έγιναν στο όνομά της. Σαν πολλούς αριστερούς, κατακεραυνώνει τον καπιταλισμό και δεν του αναγνωρίζει κανένα ελαφρυντικό για την δική του συμβολή στην εξέλιξη και την πρόοδο της κοινωνίας. Γίνεται εξ ίσου υποκριτής με αυτούς στους οποίους αναφέρεται γιατί ούτε αυτός βλέπει πέρα από την δική του καμπούρα. Και αναρρωτιέται τι ζητάμε πια από τους ηττημένους αριστερούς και γιατί ξύνουμε τις πληγές τους. Μεγάλε Μίκη, θέλουμε να παραδεχτείτε ότι ο σοσιαλισμός σας δεν ήταν ένας παράδεισος, ότι υπήρχαν μεγάλα σφάλματα, εγκληματικές ενέργειες, και αριστερός φασισμός, ότι δεν θα μας λύσει όλα τα προβλήματα αλλά μόνο μερικά κι αυτά με κόστος νέα, δικά του προβλήματα. Γιατί κανένα σύστημα δικαυβέρνησης δεν είναι τέλειο, όλα έχουν κενά ή τυφλά σημεία, και πάντα ο άνθρωπος θα βρίσκει τον τρόπο να τα εκμεταλλευτεί για ίδιον ώφελος.Και κάτι άλλο. Τον Χίτλερ και το Τρίτο Ράϊχ του δεν τον νίκησαν οι Ρώσοι μόνοι τους. Αμερικανοί, Βρετανοί, Γάλλοι, το λάθος του Μουσολίνι να εισβάλλει στην Ελλάδα, η Ελληνική αντίσταση, η κακή χρονική συγκυρία της εισβολής στη Ρωσία, η απάνθρωπη και αυτοκαταστροφική τακτική της καμμένης γης των Ρώσων, όλα έπαιξαν το ρόλο τους. Ίσως και χωρίς τον Κόκκινο Στρατό να είχαν κερδίσει οι Σύμμαχοι σε δεύτερο χρόνο, ή ίσως να είχε κερδίσει τον πόλεμο η Γερμανία και σήμερα να μιλούσαμε για τον Μεγάλο Μυστακοφόρο Πατερούλη που ομογενοποίησε και ένωσε την Ευρώπη. Το "τι θα είχε γίνει αν" είναι άσκηση ματαιότητας. Η ουσία είναι ότι πρέπει κάποτε να παραδεχτούμε ότι, παρά τις ευγενείς προθέσεις του, ο σοσιαλισμός απέτυχε και για τον απολυταρχικό τρόπο με τον οποίο εφαρμόστηκε αλλά και γιατί δεν έφερε τον παράδεισο που ευαγγελιζόταν.
