Ένα από τα πολλά δείγματα της "κυβερνώσας αριστεράς" είναι η δημοσιογραφική κάλυψη της πρωτόδικα κριθείσας ως ένοχης για τρομοκρατία Ηριάννας Β.Λ. (όπως λέμε Σάββας Ξ. ή Δημήτρης Κ.). Οι αθλητές, οι ζωγράφοι, οι τραγουδιστές, οι ευρωβουλευτές, που μαζεύουν υπογραφές, θεωρούν ότι η Ηριάννα είναι αθώα και τα δικαστήρια σφάλλουν. Τα δικαστήρια δεν σφάλλουν όμως για τον Τάσο Θεοφίλου, ο οποίος κρίθηκε από τα ίδια δικαστήρια αθώος. Οι αλληλέγγυοι είναι αλληλέγγυοι αλλά δε μας λένε με τι και για ποιον λόγο. Για την Εύη Τσέκου δεν δάκρυσε κανείς (υπόθεση Ζαχόπουλου). Φαίνεται ότι είναι αλληλέγγυοι μόνο με ανθρώπους, οι οποίοι κατηγορούνται για τρομοκρατία και οι οποίοι -ω του θαύματος!- είναι πάντοτε αθώοι.Επιπροσθέτως, θα έπρεπε να καταστήσουμε σαφές ότι δεν ζούμε στις ΗΠΑ για να μιλάμε για "αμφιβολίες", ζούμε στην Ελλάδα όπου ισχύει η αρχή της ηθικής απόδειξης (αρ. 177 Κώδικα Ποινικής Δικονομιας). Μην μπερδεύουμε τις ταινίες με την πραγματικότητα. Αν πιστεύουμε ότι ειδικά για την Ηριάννα εφέτες και πρωτοδίκες "τα πιάσαν" ή διεφθάρησαν από κάπου ας το πουν τα ΜΜΕ ανοιχτά για να βελτιώσουμε και το σύστημα δικαιοσύνης που έχουμε. Αν απλά διαφωνούν με την απόφαση θα έπρεπε να έχουν υπόψη τους οτι ανάμεσα σε έναν αλληλέγγυο και σε έναν δικαστή 1000 φορές στις 1000 ο δικαστής θα έχει δίκιο. (α) Αυτός ελέγχεται από κάπου μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας ενώ ο αλληλέγγυος όχι και (β) ο δικαστής έχει λιγότερες προκαταλήψεις καθώς υπηρετεί το νόμο (προϊόν δημοκρατικής συναπόφασης) και όχι το εγώ του (τη δική του ιδέα για το τι είναι καλό). Εκτός αν πιστεύουμε ότι η δημοκρατία πρέπει να αντικατασταθεί από την πεφωτισμένη δεσποτεία αλληλέγγυων.Τέλος, είναι βλακώδες το επιχείρημα "μην καταδικάσετε τον τάδε διότι θα κριθεί αθώος σε δεύτερο βαθμό". Για αυτό υπάρχει α' βαθμός, β' βαθμός,αναίρεση και ΕΔΑΔ: για να θεραπεύσουν τυχόν λάθη ή αβλεψίες.
