Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι υπάρχει νόμος για την στράτευση των γυναικών ηλικίας 20 έως 32 ετών (πρόκειται για τον ν. 705/1977) που ωστόσο προβλέπεται πως λαμβάνει χώρα μόνο σε καιρό πολέμου και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις σε καιρό ειρήνης και φυσικά δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ. Αν συνυπολογίσουμε την - δικαιολογημένη - ευρύτατη εξαίρεση για τις γυναίκες που είναι μητέρες, αναρωτιέμαι κατά τα άλλα, κατά πόσο δικαιολογείται και είναι συνταγματικά ανεκτή η διάκριση: εφόσον αναγνωρίζεται ότι οι γυναίκες είναι ικανές για στράτευση σε καιρό πολέμου, γιατί να μην είναι (πολύ περισσότερο) ικανές για στράτευση σε καιρό ειρήνης; Προσωπικά αισθάνομαι μια αντίφαση της νομοθεσίας στο σημείο αυτό. (θα είχε ενδιαφέρον Χρήστο η γνώμη σου πάνω στο ζήτημα αυτό!) Και για να προλάβω το όποιο σχόλιο, η στρατιωτική θητεία δεν σημαίνει αυτομάτως και ένοπλη θητεία, θητεία στις ειδικές δυνάμεις ή τα σώματα τεθωρακισμένων, ώστε να είναι φυσικώς αδύνατο ή δύσκολο για μια γυναίκα να υπηρετησει. Στρατιωτική θητεία είναι και η θητεία στα στρατιωτικά νοσοκομεία, τις στρατολογικές υπηρεσίες και τις λοιπές δομές, όπου υπηρετεί άλλωστε πολύ μεγάλος αριθμός γυναικών, ως επαγγελματίες. Η στράτευση άλλωστε των γυναικών θα μπορούσε να μετακινήσει έναν αριθμό ανδρών σε περισσότερο αξιόμαχες θέσεις αλλά και να μειώσει - έως και στο μισό - τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας για όλους.