Προσπάθησε να θυμάσαι τις ομορφότερες στιγμές που ζήσατε μαζί. Αυτό μόνο θα απαλύνει τον πόνο σου. Έχουν περάσει 5 χρόνια απο τότε που κοιμηθηκε ο Ιβάν μου και ακόμα βουρκώνω οταν θυμάμαι εκείνη την αποφράδα ημέρα του Μαίου. Τον έκανα τατουάζ για να τον έχω πάντα μαζί μου ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΠΕΡΑΣΩ τον πόνο όταν έφυγε. Ίσως με θεωρήσετε υπερβολικό αλλά με πόνεσε περισσότερο και απο το χαμό των γοιών μου... Ίσως επειδή ο Ιβαν ήταν οτι μου είχε απομείνει μετά το χαμό των γονιών. Κάνε κουράγιο. ΥΓ: Ποσωπικά αποφάσισα οτι δεν θα ξαναπάρω σκύλο. Προτιμώ να στερηθώ αυτό το μεγαλείο αφοσίωσης και αγάπης που θα μου προσφέρει παρά να ξαναζησω την απώλεια ενός ΦΙΛΟΥ, του καλύτερου ΦΙΛΟΥ.
