Δεν θέλησα να ξεχωρίσω τα στρατευμένα από τα λυρικά του έργα... Άλλωστε το λυρικότατο "Τι ωραία που είναι η αγάπη μου" είναι και άκρως στρατευμένο, αλλά παραμένει μια από τις καλύτερες μελωδίες του... Αυτή και άλλη μια ντουζίνα θα ξεχώριζα ως πράγματι εμπνευσμένα έργα... Όμως η υπόλοιπη, ανεξέλεγκτα χειμαρρώδης παραγωγή του, έχει να επιδείξει στην πλειοψηφία της έργα, όπου η αβασάνιστη απλοϊκότητα της μελωδικής σύλληψης, η προχειρότητα και ο στόμφος της ενορχήστρωσης, η δημαγωγική και άγαρμπη χρήση του στίχου, η αψυχολόγητη διδασκαλία των ερμηνευτών και πολλά άλλα "κραυγάζουν", ακόμα και σε έργα του που ο ίδιος χαρακτηρίζει ως "λυρικά"... Δεν λέω, μας χάρισε κάποια διαμάντια... Αυτά θα μείνουν. Τα υπόλοιπα είναι "δευτεράντζες", που η ιστορία της μουσικής θα κατατάξει σε θέση ανάλογη με εκείνη όπου η μνήμη μας θα καταχωρήσει την τωρινή του δήλωση...