Αυτή η φράση βγήκε αυτόνομη από το τραγούδι, το οποίο τραγούδι,οι στίχοι του δηλαδή, είναι από το ομώνυμο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, ίσως και για αυτό ακατανόητο (και η άσχετη προσωπική ιστορία, για κάποιο λόγο μου το δώρισαν στα 14-15, δεν μου άρεσε αφού δεν ποτέ δεν το κατάλαβα -λόγω ηλικίας και αντίστοιχων εμπειριών; γιατί ήταν χάλια; και τα δύο; χα, μου το θυμίσατε 20+ χρόνια μετά και μάλλον δεν μάθω ποτέ την σωστή απάντηση!)