Συμφωνώ ότι, πράγματι, ο καπιταλισμός είναι λογικό να αποτελεί τον στόχο της κριτικής εφόσον όντως αποτελεί σαφέστατα το κυρίαρχο παράδειγμα (έστω κι αν υπάρχουν ακόμη ακρετά θεοκρατικά ή/και απολυταρχικά καθεστώτα που επιβάλλουν την ομοιομορφία επί ποινή θανάτου). Για να ξανακάνω όμως λίγο το δικηργόρο του διαβόλου: O καπιταλισμός δεν έφερε μόνο τον νεοσυντηρητισμό της Maggie και του Ronnie. Όσα βήματα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια προς την κατεύθυνση της αποδοχής του διαφορετικού και του ξεχωριστού - gay prides, γκέι γάμοι και γενικότερα κατωχήρωση των LGBT δικαιωμάτων, σύγχρονες προσεγγίσεις στον τρόπο αντιμετώπισης των ατόμων με ψυχικά προβλήματα ή με εθισμό, σεβασμός στις θρησκευτικές/πολιτιστικές διαφορές κλπ κλπ - όσα βήματα έχουν γίνει λοιπόν σε αυτήν την κατεύθυνση έχουν ξεκινήσει από χώρες που κινούνται εντός του καπιταλιστικού μοντέλου. (Να διευκρινίσω ότι αν μιλήσουμε πχ για βορειοευρωπαϊκές χώρες με επικράτηση του σοσιαλδημοκρατικού, προνοιακού μοντέλου, η διαπίστωση δεν αλλάζει: είναι σαφές ότι τα κράτη αυτά δεν εντάσσονται στον χώρο του υπαρκτού σοσιαλισμού, ούτε πχ της αναρχίας.)