Αγαπητή κυρία Φουτσιτζή,Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με ορισμένες απόψεις του άρθρου σας.1. Γράφετε "Εδώ και κάποια χρόνια η αμερικανική τηλεόραση έχει κάνει στροφή..." και μνημονεύετε σειρές που ως επί το πλείστον είναι εξαιρετικά πρόσφατες: The Wire 2002, Damages 2007, The Walking Dead 2010. Πού είναι οι ιστορικές σειρές που άνοιξαν το δρόμο για να βλέπουμε σήμερα Game of Thrones και Breaking Bad; Αν έχετε την εντύπωση ότι η ποιοτική αμερικανική τηλεόραση έχει ηλικία μιας δεκαετίας, κάνετε μεγάλο λάθος. Να μερικές, τις οποίες έπρεπε να ξέρετε, γιατί είναι κλασικές, αξίζουν ακόμα και σήμερα να τις δείτε (τις αγνοείτε όπως φαίνεται) και έκαναν δημιουργικά, καλλιτεχνικά και τεχνικά άλματα. (Το X-Files 20 χρόνια μετά παραμένει αξεπέραστο ακόμα κι αν το κρίνουμε μόνο σε επίπεδο φωτογραφίας και μουσικής, φερ' ειπείν.)Hill Street Blues 1981.Cheers 1982.St. Elsewhere 1982.Star Trek The Next Generation 1987.Thirtysomething 1987.Murphy Brown 1988.Seinfeld 1989.The Simpsons 1989.Law and Order 1990.Twin Peaks 1990.Frasier 1993.NYPD Blue 1993.Homicide: Life on the Street 1993.The X-Files 1993.Babylon 5 1993 (pilot episode).ER 1994.Friends 1994.Buffy the Vampire Slayer 1997.The Sopranos 1999.West Wing 1999.Gilmore Girls 2000.Alias 2001.Υπάρχουν κι άλλες. Αναφέρω μερικές από τις άξιες (κατά τη γνώμη μου) σειρές που προϋπήρχαν αυτών που αναφέρετε.2. Γράφετε "Έτσι πείστηκε η Glenn Close για το Damages, έτσι και ο Aaron Sorkin για το Newsroom". Ο Σόρκιν δεν χρειάστηκε να πειστεί για τίποτα, γιατί είχε ήδη δημιουργήσει τη σχετικά πετυχημένη σειρά Sports Night (1998) και το εμβληματικό West Wing ήδη από το 1999, που αν δεν κάνω λάθος χρονολογικά έρχεται πολύ πριν το Newsroom του 2012.3. Επίσης, η άποψη ότι οι σπουδαίοι δημιουργοί και σταρ ήρθαν από τον κινηματογράφο και έσωσαν την τηλεόραση είναι διαδεδομένη στους Έλληνες κριτικούς, αλλά είναι λάθος. Η τηλεόραση έχει βασιστεί κυρίως στους δικούς της δημιουργούς, με ανθρώπους που αναδείχθηκαν από τη δουλειά τους σε τηλεοπτικές σειρές πριν δημιουργήσουν άλλες, όπως τον Σόρκιν, τον Chris Carter, τον David Chase, τον Steven Bochco, τον Ken Levine, τον Steven Levitan, τον Lary Glebart, τον Joss Whedon. Πολλοί βέβαια έχουν δουλέψει και στα δύο μέσα.4. "Παράλληλα, έχει αναδυθεί το υβρίδιο του writer/producer". Όταν διαβάζετε στα credits "producer τάδε", σημαίνει writer, σεναριογράφος, και ισχύει εδώ και πολύ καιρό, δεν υπάρχει κανένα υβρίδιο. Άλλο τι σημαίνει παραγωγός στον κινηματογράφο.5. Η ύπαρξη του σωματείου των σεναριογράφων είναι πολύ σημαντική για τους επαγγελματίες σεναριογράφους και εντελώς άσχετη από την ποιοτική στροφή της αμερικανικής τηλεόρασης. Δεν είναι ότι είπε στα μέλη της "κάντε ποιοτικές σειρές" και είχαμε τους Σοπράνος.6. Αν θέλετε να μάθετε πώς βελτιώθηκαν οι αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές, δείτε την εξέλιξή τους από τη δεκαετία του 1980 και μετά. Σε κάποιες σειρές οι χαρακτήρες έγιναν τρισδιάστατοι αντί για καρικατούρες ή σύμβολα. Τα επεισόδια δεν ήταν πάντα αυτοτελή αλλά κάποιες ιστορίες συνεχίζονταν, έχοντας μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στους χαρακτήρες, που σημαίνει ότι ήταν πιο ρεαλιστικοί. Η θεματολογία πλησίασε πιο πολύ τον πραγματικό κόσμο, κάνοντας πιο έντονο το δραματικό στοιχείο. Δόθηκε περισσότερη σημασία στο τεχνικό μέρος, στη φωτογραφία, στη μουσική υπόκρουση. Κλπ κλπ. Όλα αυτά εξελίχθηκαν σε βάθος χρόνου, δεν προέκυψαν με το The Wire (μια εξαιρετική σειρά) εν μία νυκτί.Αν ψάχνουμε για ένα σημείο καμπής, θα σας δώσω ένα hint:http://nplusonemag.com/treasure-islandIn June 1985, TV Guide published a cover story called “Why Hill Street Blues is Irresistible.” It was written by Joyce Carol Oates. The police drama’s fifth season had finished airing a few weeks earlier, and Oates could hardly believe what she had seen. She began by reminding her readers what TV was usually like: “Television was entertaining, often highly diverting, but not intellectually or emotionally stimulating, like serious literature. Until a few years ago, my husband and I did not even own a set.” But Hill Street Blues changed all that. Oates called the show “a forum for timely, provocative issues,” with a diverse cast, moral complexity, and “Dickensian” inner-city blight.Ή, ας πούμε την περίοδο 1993/1994, που η συγκυρία της τηλεθέασης, του ταλέντου και της δημιουργικότητας που έβγαινε στο γυαλί έθεσε πια στάνταρ που δεν μπορούσες πια να τα αγνοήσεις αν έκανες τηλεόραση. Χαζές σειρές θα συνεχίσουν πάντα να συνυπάρχουν με τις καλές, αλλά οι καλές είναι πια το μέτρο σύγκρισης, κι αυτό έγινε τότε, κατά την ταπεινή μου άποψη, πολύ πριν το 2002 που λέτε.Φιλικά, ludwig.
