Αν και έβαλα ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ στο σχόλιο του onlyonce , ξανασκέφτηκα δυο - τρία πράγματα.Έχοντας δεί αρκετά ντοκιμαντέρ για το θέμα, με αφηγήσεις ανθρώπων που επέζησαν, κατανοώ γιατί η 1 Δεκεμβρίου θα πρέπει να 'ναι (και) μέρα τιμής για όσους έφυγαν μαζικά και με κλονισμένη αξιοπρέπεια το '80 αλλά και λίγο αργότερα. Για περίπου 10 χρόνια υπήρχε ένας ακήρυχτος πόλεμος που κυρίως οι πολίτες του Σαν Φρανσίσκο, αλλά και άλλων πόλεων τον έζησαν στο πετσί τους. Σχετικά πρόσφατα υπάρχει ένα πιο έντονο κύμα αφήγησης αυτής της πολύ ιδιαίτερης κατάστασης που βιώθηκε ως βόμβα (πχ το ντοκιμαντέρ How to survive a plague) όπου δείχνει τα τεράστια προβλήματα και το ζόφο που αντιμετώπισε η gay κοινότητα, τη προσπάθεια των λεσβιών και άλλων να σταθούν στο πλάι των αρρώστων, το πλέγμα σιωπής και ντροπής απο τις οικογένειες των παθόντων μέχρι τον καθένα, και φυσικά την αναλγησία του Ρόναλντ Ρήγκαν (και του ευρύτερου ομοφοβικού "συστήματος") που βοήθησε το πράμα πάρει αυτή τη κατρακύλα.Ισως ο τρόμος και ο μελοδραματισμός δεν είναι γενικά τόσο καλοί σύμμαχοι, αλλά όταν μιλάς για την πλέον πολιτική ασθένεια συνυφασμένη με την πλέον πολιτικά/κοινωνικά καταπιεσμένη ομάδα/μειονότητα, και όλο αυτό δεν έχει φανεί στις πολύ ανθρώπινες διαστάσεις του εξαιτίας του ταμπού, θεωρώ οτι τελικά υπάρχει χώρος στην επέτειο και για τον τρόμο και για το δράμα.Στο κάτω κάτω χιλιάδες άνθρωποι το βίωσαν ακριβώς έτσι, για πάρα πολλά χρόνια.
