Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω προς τι τόσο μίσος ενάντια στα 90's...Είναι αλήθεια πως η δεκαετία του 90 θα μπορούσε κανείς να πει πως ήταν ένα γνήσιο παιδί της λαϊκής κουλτούρας που σαν όλα τα παιδιά θα ακολουθούσε τα βήματα των γονιών του όσον αφορά την μαζική παραγωγή προϊόντων τέτοιου περιεχομένου. Μπορεί τώρα που η κοινωνία μας δείχνει να αρχίζει να αμφισβητεί τις αφηγήσεις του παρελθόντος (σε πολύ μικρό ακόμα βαθμό) όλα αυτά να μας φαίνονται γελοία, τότε όμως αποτέλεσαν καινοτομία. Η ελληνική τηλεόραση όσο στραβά και να έχει διαμορφωθεί είναι ακόμα στην εφηβεία της (πάντα κατ'εμέ) αν τη συγκρίνει κανείς με άλλα τηλεοπτικά δίκτυα του εξωτερικού. Ας μη ξεχνάμε όμως και τις διαφορές στις συνθήκες δημιουργίας εαν είναι να συγκρίνουμε με τις ξένες σειρές (ειδικά της Αμερικής) η αλήθεια είναι πως όσα και να το ήθελα δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε το επίπεδο τέτοιων παραγωγών καθώς στην ελλάδα δεν υπάρχουν ούτε τα μέσα ούτε οι πόροι για να γίνει κάτι τέτοιο. Τα κανάλια δεν θα επέτρεπαν ποτέ μία σειρά η οποία ξεπερνούσε ένα συγκεκριμένο budget ή μια σειρά που λόγω της περιπλοκότητας της δε θα είχε απήχηση σ'ένα κοινό μάλλον απαίδευτο. Το ίδιο ισχύει και για τα Varieté της Ρούλας είναι απλά ένα αποτέλεσμα της pop culture και αντικατροπτίζει κατά πολύ την κοινωνία της εποχής. Το οτι δεν είχαν μεγάλη ή σπουδαία πολιτιστική αξία δεν σημαίνει οτι ήταν αποτυχία γιατί ο σκοπός τους δεν ήταν η ψυχαγωγία αλλά η διασκέδαση.Οι ήθοποιοί της γενιάς αυτής έπεσαν θύματα της παντοκρατορίας της τηλεόρασης για βιοποριστικούς κυρίως λόγους (ας είμαστε ειλικρινείς κανένας δεν το έκανε για την ψυχή της μάνας του) και πολλοί από αυτούς έπεσαν στην παγίδα του ίδιου στύλ το οποίο αρχικά μπορεία να ήταν καινοτόμο αλλά καθώς σταδιακά δε συμβάδιζε με την κοινωνία άρχιζε να φαντάζει καρικάτούρα και ξένο ως προς το περιεχόμενό του. Κλασσικό παράδειγμα είναι πως όλοι σχεδόν αναγνωρίζουμε το γεγονός οτι οι "2 ξένοι" ήταν μία σειρά φαινόμενο για τα δεδομένα της εποχής με πρόσωπα ατάκες και γεγονότα τα οποία άφησαν ιστορία (Ντένη Μαρκορά φερειπείν), δυστύχώς οι μετέπειτα δημιουργίες θύματα των επιταγών του κέρδους και της επιτυχίας (έννοιες παράλληλες αλλά όχι πάντα ταυτόσημες) προσπάθησαν τα ακολουθήσουν την πεπατημένη γεγονός το οποίο βγαίνει προς τα έξω. Το πρόβλημα είναι όταν αυτή η πεπατημένη περνάει και στο θέατρο, ένα χώρο που παραδοσιακά έχει λιγότερα έσοδα -συνήθως- από την τηλεόραση αλλά παρέχει στον ηθοποιό μεγαλύτερη καλλιτεχνική ελευθερία και αμεσότητα. Όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε τόσα σπουδαία έργα και αποφασίζεις να ανεβάσεις αυτό ίσως δεν αντιλαμβάνεσαι την ανάγκη του κόσμου αυτό το "Ζήστε,ζήστε!" να είναι ειλικρινές και όχι απλά ένα εμπορικό τσιτάτο προκειμένου να κάνεις εισπράξεις.Από την άλλη μεριά δεν γίνεται δυστυχώς και όλα τα έργα να είναι εξίσου καλά ειδικά συγκρινόμενα πάντα με το καλύτερο σου έργο. Τελειώνοντας το παραλήρημά μου θα ήθελα να πω πως όσα κακά και να είχαν τα 90's δεν πρόκειται ποτέ να τα μισήσω ή να τα κατηγορήσω για την κατάντια της τηλεόρασης (μάλλον το αντίθετο θα έπρεπε να γίνει) ή ακόμα και για τη δική μου κατάντια που είμαι μεγαλωμένος κατα κύριο λόγο μέσα σε αυτά, καθότι ήταν πολύ περισσότερα από 2-3 σειρές (που πλέον αγγίζουν και τα όρι της "cultίλας"). Υ/Γ: Στην τέχνη όπως και στην τηλεόραση δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Το ποιοτικό είναι μια έννοια άκρως υποκειμενική και αμφιλεγόμενη που μπορεί να μην ανταποκρίνεται με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα γούστα. Την αξία ένα έργο την έχει από μόνο του εφόσον εκφράζει ένα κομμάτι του εαυτού του καλλιτέχνη. Το αν αυτή θα ανταποκρίνεται σε εμάς είναι καθαρά θέμα επιλογής και προτιμήσεων. Άμα δε σ'αρέσει κάτι δεν το βλέπεις -αυτή είναι και η μεγαλύτερη απαξίωση που μπορεί να προσφέρει κανείς αντί του "κραξίματος" το οποίο έχει πόρρω αντίθεση από την κριτική και της γκρίνιας για τα χαμένα χρήματα κα ώρα.
