Έχω τόσα πολλά να πω για το 7! Ευτυχώς τα περισσότερα ειπώθηκαν ήδη από τους υπόλοιπους σχολιαστές, δηλαδή ότι ο πατέρας κάνει προβολή δικών του θεμάτων στην κόρη του, ότι η κόρη θα "έπρεπε" να μην θέλει να του μιλάει, όχι το αντίστροφο, κ.λπ. Ποτέ δεν παύει να με σοκάρει το πόσο επικριτικοί είναι ορισμένοι γονείς απέναντι στα παιδιά τους, η παντελής τους αδυναμία να είναι ευχαριστημένοι με τα επιτεύγματα των τελευταίων και να εστιάζουν μονίμως σε ό,τι οι ίδιοι θεωρούν ελλείψεις... Ανήκω στην τυχερή κατηγορία εκείνων που έχουν υπέροχους γονείς, οι οποίοι πάντα είναι δίπλα μου και στηρίζουν τις επιλογές μου, χωρίς να θέλουν να μου επισημαίνουν συνεχώς πού υπολείπομαι. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνούν με όλα όσα κάνω ή σκέφτομαι, και όταν διαφωνούν το συζητάμε, χωρίς να με μειώνουν όμως και να με κάνουν να αισθάνομαι πως χρειάζεται να παλέψω για την αποδοχή και την ικανοποίησή τους. Έγραψα εχθές σε σχόλιο ότι στενοχωριέμαι όταν ακούω κάποιους να κρίνουν τους γονείς τους υπερβολικά αυστηρά, όμως περισσότερο με στενοχωρεί και με εξοργίζει όταν διακρίνω ανταγωνιστική διάθεση από έναν γονιό απέναντι στο παιδί του. Μήπως υπάρχει μία τέτοια διάσταση στη σχέση πατέρα-κόρης του 7; Μήπως δηλαδή υπάρχει μια ζήλια του πατέρα προς την κόρη για όλα όσα έχει καταφέρει, την οποία εκφράζει τονίζοντας τον μοναδικό τομέα, στον οποίο -κατά τη δική του άποψη- εκείνη υστερεί; Βεβαίως το να φτάσει στο σημείο να απειλήσει την κόρη του ότι δεν θα της ξαναμιλήσει αν δεν χάσει βάρος είναι μια δυσανάλογα έντονη αντίδραση, σε σχέση με το ζήτημα. Η μητέρα τι λέει γι' αυτό; Γιατί δεν του "βάζει χέρι"; Δεδομένου ότι η κόρη έχει μιλήσει κι έχει εξηγήσει πολλές φορές και αντί να οδεύει προς επίλυση το ζήτημα, ο πατέρας κάνει ακραίες δηλώσεις, πρέπει να επέμβει κι η μητέρα για να τον ταρακουνήσει. Αυτό εξαρτάται βεβαίως κι από τη σχέση που έχουν οι δυο γονείς μεταξύ τους, αλλά ξέρω ότι συνήθως, όταν ένας γονιός απειλεί να διακόψει τη σχέση με το παιδί του, ο άλλος γονιός παρεμβαίνει αποφασιστικά. Στη θέση σου, θα έκανα μια τελευταία προσπάθεια σε επίπεδο συζήτησης με τον πατέρα και θα υιοθετούσα ύφος και τρόπο ανάλογο αυτού που ο ίδιος υιοθετεί. Δηλαδή θα του έλεγα πως είναι απαράδεκτο να αγνοεί επιδεικτικά τα όσα έχω κατορθώσει, την αγάπη και την αποδοχή των σημαντικών Άλλων για εμένα, και να έχει τέτοια εμμονή με κάτι τόσο ασήμαντο και επιφανειακό όπως το βάρος. Θα του έλεγα ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να έχει άποψη για το ΔΙΚΟ ΜΟΥ το σώμα και να προσπαθεί να την επιβάλει, θα του έλεγα ότι άλλοι γονείς έχουν τα παιδιά τους σοβαρά άρρωστα, ενώ εκείνος, αντί να χαίρεται που η κόρη του είναι υγιής και επιτυχημένη, έχει κολλήσει στα κιλά της. Θα τον απειλούσα, με τη σειρά μου, ότι, αν δεν σταματήσει τα σχόλια και την κριτική, όχι στο γάμο δεν θα είναι καλεσμένος, όχι εγώ η ίδια δεν θα δεχτώ να του ξαναμιλήσω ποτέ, αλλά θα είναι έξω από τη ζωή και των μελλοντικών εγγονιών του (σε περίπτωση που κάνεις παιδιά), γιατί τα παιδιά μου δεν θέλω να έρχονται σε επαφή με κάποιον που έχει τέτοια κολλήματα και που τοποθετεί τόσο ψηλά στην ιεραρχία των αξιών του την εμφάνιση. Τέλος, θα τον προειδοποιούσα να επαναπροσδιορίσει αυτές τις αξίες του και να αποφασίσει αν θα του είναι ευχάριστο και προτιμότερο να χάσει ένα παιδί, να μην βιώσει τις χαρές που συνεπάγεται να μεγαλώνει το παιδί σου και να δημιουργεί δική του οικογένεια, επειδή ο ίδιος αδυνατεί να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις του. Επαναλαμβάνω ότι και η μητέρα σου οφείλει να πάρει θέση σε όλο αυτό. Ένα γενικό σχόλιο: ποτέ δεν θα μπορέσω να αποδεχτώ το γεγονός ότι το γυναικείο σώμα (χοντρό ή λεπτό, τριχωτό ή άτριχο, παραμορφωμένο ή μη) αποτελεί πεδίο ιδεολογικής διαμάχης στο βαθμό και με τρόπο που το ανδρικό σώμα δεν αποτελεί. Αυτό το νοερό τεμάχισμα που υφίσταται το γυναικείο σώμα και η μικροσκοπική εξέταση κάθε μέρους του, ώστε να διαπιστωθεί σε ποια κατηγορία (αποδεκτό/μη αποδεκτό) ανήκει, στη βάση κριτηρίων αυθαίρετων και μεταβλητών ανά άτομο, πάντα θα με εξοργίζει και ποτέ δεν θα το συνηθίσω.
