Πολύ παράλογο το επιχείρημα περί φύσης. Έχουμε ξεσκίσει τον πλανήτη, το 99,99% των αντικειμένων γύρω μας είναι πλαστικά (πολύ φυσικό πράγμα το πλαστικό χμμμ) αλλά όταν πρόκειται για το φαγητό, εκεί μας πιάνουν οι σούπερ ευαισθησίες μας για την αγνή και άδολη φύση.Μόνο στο θέμα του φαγητού θυμόμαστε το λιοντάρι και την γαζέλα. Και όχι μόνο τα θυμόμαστε, αλλά ανακαλύπτουμε ότι σώνει και καλά πρέπει να μιμηθούμε το λιοντάρι.Σε όλα τα άλλα θέματα την φύση την έχουμε γραμμένη κανονικά. Αλλά στο πιάτο μας, δεν συκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Η θα μιμηθούμε το λιοντάρι ή τίποτα.Ξεχνάμε βέβαια βολικότατα, ότι το λιοντάρι δεν έχει σμαρτφόουν να παραγγέλνει τα πιτόγυρα ντιλήβερυ τέσσερα-τέσσερα. Ούτε πηγαίνει στο συπερμάρκετ με το καρότσι γιά να αδειάσει τα ράφια.Ξεχνάμε ότι το λιοντάρι μένει νηστικό γιά 5-10 μέρες, ξεχνάμε ότι 9 στις 10 φορές που το λιοντάρι προσπαθεί να φάει κρέας, αποτυγχάνει.Κατά τα άλλα, πολύ υπέρ της φύσης είμαστε.Anyway, το θέμα είναι καθαρά οικονομικό. Πίσω από την υπερκατανάλωση κρέατος κρύβονται συμφέροντα πολλών δις. Θα μπορούσαμε να μεταχειριστούμε τα ζώα πολύ καλύτερα, αλλά τότε το σουβλάκι θα κόστιζε 25 ευρώ και η μπριζόλα 70.Προκειμένου να πληρώσουμε, στέλνουμε στον διάβολο τις τύψεις μας, βάζουμε και λίγη σάλτσα περί φύσης (ε, αφού το κάνει η φύση καλό θα είναι) και παραγγέλνουμε τον επόμενο γύρο.