Γεια σε όλους από το Δημήτρη Φθενάκη (αυτή τη φορά). Γενικά θεωρώ πως το να γράφει κανείς ένα άρθρο (πόσο μάλλον πολιτικό) και μετά να κάθεται να κάνει το παγώνι χωρίς να απαντά στα σχόλια κανενός είναι εντελώς ανούσιο και εξευτελιστικά αντιπλουραλιστικό. Για το λόγο αυτό, και επειδή το να απαντήσω σε όλους θα ήταν εξαιρετικά χρονοβόρο μπορείτε, όσοι θέλετε, να μου απαντήσετε κάτω από αυτό το σχόλιο. Προπάντων όμως να ξεκαθαρίσω κάτι. Τάσσομαι ΥΠΕΡ της διεκδίκισης των δικαιωμάτων των καθηγητών και κάθε άλλης κοινωνικής ομάδας, μόνο όμως όταν δε στρέφονται σε μεγάλο βαθμό ενάντια στους νέους και όταν δεν παρακωλύουν τους στόχους της. Το κακό με τις αποφάσεις της κυβέρνησης δεν είναι ότι κάνει πολιτική επιστράτευση, αλλά το ότι κατόρθωσε να επιφέρει κοινωνικό διχασμό και εμείς τα κατάπιαμε όλα αμάσητα. Το εν λόγω άρθρο είναι ένα άρθρο προβληματισμού αναφορικά με τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούνται στην κοινωνία ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιήσει τη νέα γενιά ως μέσο πίεσης (αν είναι δυνατόν, πότε γέμισε η ελληνική κοινωνία στιγνούς ατομικιστές και γίναμε η προσωποποίηση του homo homini lupus;;) και αναφορικά με την ανικανότητά μας να έχουμε ως κοινωνία έστω τη βασικη συνοχή και να πραγματώσουμε κανονικά τις εξετάσεις των Πανελληνίων. Μακάρι οι αμφισβητήσεις να είναι πολλές. Ευχαριστώ. (Και ΝΑΙ, τελειώνω το Κολλέγιο Αθηνών και θεωρώ πως παρά τα όποια ελαττώματά του, μου προσέφερε πολλά. Και οι γονείς μου έχουν κοπιάσει πολύ γι'αυτά τα «πολλά» που σε αντίθεση με το μαθητή της Α Λυκείου μου γένησαν ελπίδες για το αύριο παρά όσα βλέπω γύρω μου.)