Heuristically programmed ALgorithmic computerΊσως στα μεγάλα νεκροταφεία της Αθήνας να υπάρχουν υπάλληλοι που να αναλαμβάνουν τη δύσκολη δουλειά, και να είναι επιλογή σου απλά να κοιτάξεις η να σταθείς παραπέρα. Δεν ακολουθείται η ίδια διαδικασία στα χωριά όμως. Στην εκταφή και των δύο παπούδων μου, παρόντες ήταν οι δυο γονείς μου (οι θείοι μου, από τη μια και την άλλη πλευρά δεν είχαν αρκετά γερό στομάχι). Την πρώτη φορά έτυχε να είμαι φοιτήτρια και να λείπω, τη δεύτερη μόλις είχα γεννήσει. Στην πρώτη περίπτωση ο πατέρας μου έβγαλε τα κόκκαλα και τα έπλυνε με κρασί, βοηθούμενος από τον αδερφό μου που τότε πήγαινε δημοτικό(!). Στη δεύτερη περίπτωση έπρεπε στον ίδιο τάφο να ταφεί η γιαγιά μου, έτσι έπρεπε να τον ανοίξουν. Τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα τότε. Δεν είχε λιώσει καν το κουστούμι που φορούσε. Μετά από αυτή την εμπειρία, τη γιαγιά μου την έθαψαν με βαμβακερή νυχτικιά που λιώνει πιο εύκολα...Αν προτιμώ την καύση νεκρών; Θέλει και ρώτημα; Προτιμώ να αφήσω σημαντικότερα πράγματα πίσω μου από κόκκαλα και λιωμένες σάρκες. Τις αναμνήσεις που θα έχουν τα παιδιά μου ίσως. Κρίκοι στην αλυσίδα είμαστε, και τίποτα παραπάνω. Τα μάρμαρα δεν αξίζουν. Εξάλλου είτε χώμα είτε στάχτη γίνεις, πάνω στη γη θα μείνεις, να χαθείς εντελώς είναι αδύνατον.