Για τη 2Αυτό ακριβώς που απάντησε η Λένα. Επίσης πολλά από τα ασημικα και κρύσταλλα είναι μέρος της οικογενειακής περιουσίας και ιστορίας. Ο καλεσμένος πιάνει το νόημα ότι υπάρχει μια χ συσσώρευση πλούτου ή τέλος πάντων ότι κάποτε υπήρχε μια οικονομική άνεση. Μπορεί επίσης να είναι μέρος της προσωπικής μας ιστορίας. Στο εξωτερικό έχω δει περισσότερο στις κηδείες να δίνονται αναμνηστικά ασημενια ή εξαργύρα ποτηράκια και στους γάμους έδιναν κάτι σε πορσελάνη ή κρύσταλλο. Το 19ο αιώνα στην ανώτερη ταξη-αριστοκρατία ολόκληρο το σπίτι είναι μια βιτρίνα. Αφιέρωναν ολόκληρα δωμάτια που τα διαμόρφωναν σε σαλόνια ασιατικης και Οθωμανικής τέχνης ή υπήρχε το δωμάτιο μελέτης- βιβλιοθήκης. Όσα έργα τέχνης υπήρχαν ήταν όλα κρεμασμένα στον τοίχο. Φυσικά υπήρχε η σάλα του χώρου , διαφορετικά σαλόνια για κάθε περίσταση κλπ. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα που αναφέρει η Λένα μπορεί να είναι μια μαρμάρινη μπανιέρα με τρέχουμενο νερό ή μια μαρμαρινη τουαλέτα σα τις δικές μας σε ψηλό όροφο. Ο ηλεκτρικός φωτισμός ή μια λάμπα επιτέλους χωρίς κεριά ή μεγαλύτερα φωτιστικά τραβούσαν επίσης το ενδιαφέρον του καλεσμένου. Τέλος πολύ σημαντική είναι η αλλαγή στον τρόπο θέρμανσης των σπιτιών που από το τζάκι πάμε σε σόμπες, καλοριφέρ και σήμερα στα θερμαινόμενα δάπεδα. Νομίζω πως τα διακοσμητικά στοιχεία κάθε εποχής και τα κατάλοιπα των προηγούμενων επηρεάζουν και εξελίσσουν το βασικό τύπο του σπιτιού. Αν κάποιος λοιπόν έχει μια όμορφη συλλογή από οικογενειακά κειμήλια είναι πολύ πιθανό να ζητήσει από τον αρχιτέκτονα ή το διακοσμητή να τα υπολογίσει στο σχέδιό του. Νομίζω ότι το 1% έχει σίγουρα και το οριενταλιστικο σαλόνι του παππού ακόμα και τις συλλογές έργων τέχνης. Δε ξέρω αν είναι μακριά από υλικά αγαθά, αλλά βάζω στοίχημα ότι το πιρούνι που τρώνε μεσημεριανό δεν είναι από το ικεα.
