Φανταστείτε σκηνικό. Καλοκαίρι 1993 στα 19 μου με έχει αφήσει ο πατέρας μου στο μαγαζί (καφενείο για παππούδες συνταξιούχους με πρέφες και τάβλι) με την ανάλογη πελατεία άνω των 70. Ξαφνικά σκάνε τρεις ζητάδες στην πόρτα του μαγαζιου μπαίνουν μέσα και αρχίζουν τις ερωτήσεις. Ποιος είσαι εσύ, τι κάνεις εδώ που είναι το βιβλιάριο σου σου κολάνε ΙΚΑ κλπ. Φέρε την άδεια του μαγαζιού. Όταν τους τα δίνω όλα χεσμένος (είχε προηγηθεί και χτύπημα του γκλομπ πάνω στον πάγκο του μαγαζιου καιτον έγδαρε) αρχίζουν και ζητάνε (με φωνή άγρια ) τις ταυτότητες από τους πελάτες. Να βλέπουν ημερομηνίες γέννησης από 1912(!) έως 1940 ο νεότερος και να μη σταματάνε. Μέχρι που έρχεται ως απο μηγανής θεός ένας αστυνομικός πελάτης και τον βλέπουν κάτι τους λέει σιγα σιγά τους ηρεμεί και την κάνουν. Φεύγοντας ο χειρότερος από τους τρεις ζητάδες μου πετάει "άναψε και κανένα κεράκι στο Νικο αυτός σας έσωσε σήμερα" Εϊκοσι χρόνια μετά αναρωτιέμαι τι σκοπό είχαν να μου κάνουν. Γίνεσαι ανάρχας ή δε γίνεσαι σε ένα τέτοιο κράτος με τέτοιους συμπολίτες. Δεν αξίζουμε ούτε για τα σίδερα