Ένα από τα βασικά επιχειρήματα αυτής της κριτικής στον Μπογδάνο (με αφορμή την ποιητική συλλογή του), είναι πως δεν είναι δυνατό να απομονώσει κανείς το έργο κάποιου από τη στάση ζωής του. Άλλωστε ο Μπογδάνος δεν είναι πρωτίστως ποιητής. Το άρθρο στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί την ποιητική συλλογή για να μιλήσει για τον Μπογδάνο ως "σημείο, πρόσωπο που συμπυκνώνει νοήματα, τάσεις και διαθέσεις πέρα από το προσωπικό, σε ένα ρευστό καιρό." Με λίγα λόγια δεν είναι πρωτίστως κριτική ποίησης.Δεν καταλαβαίνω λοιπόν πως η κριτική στην κριτική μπορεί να γίνεται -για ακόμη μία φορα- στη βάση ενός αντεπιχειρήματος ίσων αποστάσεων. Ή -ακόμη χειρότερα- στη βάση ενός αντεπιχειρήματος ιδεολογικής προκατάληψης. (Βαρέθηκα! Πραγματικά βαρέθηκα αυτό το απλοϊκό επιχείρημα σ' αυτή τη στήλη!).Επιτέλους πρέπει να καταλάβουμε ότι όλες οι τοποθετήσεις, είναι θέλοντας κ μη "ιδεολογικά φορτισμένες". Τόσο τα εισαγωγικά της Λήδας στη λέξη 'κριτική' (κακόγουστο κλισέ παρεμπιπτόντως, όσο τα αποσιωπητικά με νόημα...), όσο και ο δήθεν αποστασιοποιημένος - ακομμάτιστος - μετριοπαθής - ανεξάρτητος - ψύχραιμος κλπ. κλπ. δημοσιογραφικός λόγος του Δημοκίδη, είναι υποκειμενικές οπτικές, πάντα με μια ιδεολογική ταυτότητα ως σημείο εκκίνησης. Άλλωστε, η ίδια η έννοια της μετριοπάθειας, προσδιοριζόμενη σε αντιδιαστολή με την αρνητική έννοια των "άκρων" είναι μια κατ’εξοχήν ιδεολογική κατασκευή. Με λίγα λόγια: Το παραπάνω άρθρο (συνήθως κι η ίδια η στήλη) όσο κι αν ασκεί κριτική στη λογική της ιδεολογικής στράτευσης, είναι κι αυτό τόσο στρατευμένο όσο η κριτική του Θωμά Τσαλαπάτη. Το μόνο που αλλάζει είναι το ιδεολογικό στρατόπεδο.[Απ. Άρη: Το πρόβλημα με την " ιδεολογική προκατάληψη" γεννάται μόνο αν πας να κρίνεις, δήθεν, κάτι πέρα απ' την ιδεολογία, πχ. ένα ποίημα που είναι γελοίο, και δεν κρατιέσαι εκεί, μόνο και μόνο επειδή θέλεις να κράξεις τον αντίπαλο - και βρίσκεις πρόσχημα. Επίσης, ο λόγος μου δεν είναι πάντα μετριοπαθής ή ψύχραιμος: αρκεί να υπάρχει λόγος, πχ. σε σχέση με το ρατσισμό, τη χρυσή αυγή, την ομοφοβία, το bullying. Σε θέματα για τα οποία έχω κάθετη άποψη την εκφράζω χωρίς να φοβάμαι ή να θέλω να το παίξω "στη μέση". Όταν όμως μιλάμε είτε για πιο ασήμαντα θέματα (μια ποιητική συλλογή) είτε για κάποιες απόψεις που θεωρώ ακραίες, δεν νιώθω καμία ανάγκη να το παίξω απόλυτος. Σε τέτοιες περιπτώσεις προτιμώ να παρατηρώ, χωρίς ποτέ βέβαια να είμαι τελείως αμέτοχος. Εξάλλου υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις στο (τι θεωρεί ο καθένας ότι) είναι το Δίκιο.Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο.]]