Ο Στέφανος Κασιμάτης έχει κάτι παραπάνω από το θάρρος της γνώμης του. Έχει την αλαζονεία της παντοδυναμίας του στρατοπέδου που νικάει. Ξέρει ότι κάνει καλή δουλειά και ότι πληρώνεται καλά γι' αυτή. Νοιώθει ότι σοφά επέλεξε το στρατόπεδο αυτό. Τίποτε δεν δείχνει ότι μπορεί αυτό να ανατραπεί. Αισθάνονται αήττητοι, ατρόμητοι. Καμία συμπάθεια για τον χαμένο, μόνο περιφρόνηση και χλεύη. Τον λοιδορεί, τον περιγελάει και τον διαπομπεύει. Τον περιφέρει ως τρόπαιο στο ΜΜΕ κολοσσαίο και κάνει επίδειξη ισχύος. Πιστεύει ότι η ισχύς αυτή είναι ατέρμονη, αιώνια, ανεξάντλητη και πηγάζει από την εγγενή υπεροχή της τάξης του. Εδώ όμως κάνει και το λάθος που μια μέρα μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο. Η δύναμη που τον κρατά στην εξουσία δεν είναι παρά η φοβισμένη ανοχή μιας μάζας , που δεν έχει ακόμη ταξική συνείδηση. Ο Χρόνος και η Ιστορία θα δείξουν αν ο Κασιμάτης και ο κάθε Κασιμάτης θα μακαρίζει για πάντα την τύχη που τον έστειλε υπηρέτη του σωστού αφέντη. Ίσως δεν κρατήσει για πάντα. Ίσως οι έσχατοι γίνουν μια μέρα πρώτοι. Και η Δικαιοσύνη ίσως αλλάξει χέρι στο ζύγι.