Όταν για πρώτη φορά διάβασα ποίημα της Δημουλά από το σχολικό εγχειρίδιο της κόρης μου (νομίζω ήταν ο ενικός αριθμός) ενθουσιάστηκα τόσο που θέλησα να το ξαναδιαβάσω. Διαβάζοντας κάθε σειρά , κάθε στίχο αναφωνούσα τι ωραίο και το ξανάρχιζα πριν το ολοκληρώσω. Φοβόμουν μήπως το ποίημα τελειώσει πριν ικανοποιήσω τον ενθουσιασμό μου. Αποφάσισα να αγοράσω την ποιητική συλλογή και να διαβάζω τα ποιήματα χωρίς την αγωνία του γρήγορου τέλους. Δεν μπορούσα όμως να καταλάβω τι ήταν αυτό που είχαν τα ποιήματα της Κικής Δημουλά και με ενθουσίαζαν τόσο . Αλλά δεν είχα και τόσο ανάγκη να το καταλάβω. Μου αρκούσε το ότι κάθε φορά που διάβαζα δυο τρία ποιήματα ένοιωθα την ίδια ευχαρίστηση τα ίδια ανάμεικτα συναισθήματα που ένοιωσα από την πρώτη στιγμή. Διαβάζοντας το δοκίμιο σας για την Κική Δημουλά άρχισα να αντιλαμβάνομαι γιατί μου αρέσει να διαβάζω τα ποιήματα της . Ίσως όπως γράφετε μεταξύ των άλλων και γιατί ¨ "Ακροβατεί, τινάζει λέξεις στον αέρα, τις γυρίζει ανάποδα, πολλές μαζί, (το κοινό κρατάει την ανάσα του) και τις πιάνει.Η Δημουλά κάνει πράγματα με την γλώσσα που κανείς Έλληνας ποιητής δεν τόλμησε"