Απ'ότι φαίνεται τρεις κατηγορίες πολιτικών μπορεί να είναι χρήσιμοι για το σύστημα: Η πρώτη είναι οι προερχόμενοι από κάποιο τζάκι. Ακολουθούν την πατροπαράδοτη γραμμή, την οποία διδάχθηκαν από τους προγόνους τους για να την διδάξουν κατόπιν στους δικούς τους απογόνους. Η συνταγή πολύ σπάνια χαλάει, διότι όλοι αυτοί περνούν τη ζωή τους μέσα σε προστατευτική γυάλα. Η δεύτερη, είναι οι κατασκευασμένοι πολιτικοί, οι οποίοι έχουν επιλεγεί από κάποιους πανίσχυρους προστάτες για να κάνουν τη δουλειά. Παρ'όλη την προστασία που τους προσφέρουν οι εκλέκτορές τους, δεν διαθέτουν την γυάλα των γόνων και λόγω του γεγονότος αυτού μπορεί να γίνουν πιο αδίστακτοι και περισσότερο επικίνδυνοι. Ίσως φτιάξουν κάποτε το δικό τους τζάκι και προσφέρουν στους απογόνους τους την δυνατότητα να πολιτογραφηθούν στην πρώτη κατηγορία.Τρίτη κατηγορία είναι οι άνθρωποι της συγκυρίας. Αυτοί υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έβλεπαν θώκους και αξιώματα ούτε σε role playing. Η συγκυρία όμως τους έδωσε το εφαλτήριο να εκτιναχθούν προς την καρέκλα και να την γραπώσουν γερά. Με τι τίμημα; Ψιλοπράγματα. Λίγη ψευτιά, κάμποση προδοσία, κάτι κωλοτούμπες και πολύ θράσος. Οι δύο προηγούμενες κατηγορίες δυσφορούν όταν τους βλέπουν να περιφέρονται κορδωμένοι ανάμεσά τους, αλλά σιωπούν και τους ανέχονται για δύο λόγους: Πρώτον, διότι οι τυχάρπαστοι αυτοί τύποι κάνουν όλη τη βρωμοδουλειά, εκτίθενται ασύστολα και εμφανίζονται πάντα πρόθυμοι, διότι νομίζουν ότι έτσι θα επιβιώσουν. Θέλουν να γίνουν κι αυτοί σαν τους κατασκευασμένους, εκλεκτοί των ισχυρών. Δεύτερον, διότι όλοι γνωρίζουν ότι το σύστημα όταν δεν τους χρειάζεται άλλο θα τους πετάξει στα σκουπίδια και θα βρει άλλους. Μόνο οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό, αλλά αν το αντιλαμβάνονταν δεν θα παιζόταν το παιχνίδι για το οποίο συζητάμε.Δεν χρειάζεται να το φιλοσοφήσουμε και πολύ για να καταλήξουμε στο πού ανήκει ο καθένας από εκείνους που πρωταγωνιστούν στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Οι δύο πρώτες κατηγορίες, οι ''αριστοκρατικές'', υπήρχαν πάντοτε, όπως και η τρίτη, η οποία όμως γιγαντώνεται απίστευτα σε εποχές πολιτικής αστάθειας και ανωμαλίας. Ποιοι θυμούνται τους πρωθυπουργούς της αποστασίας; Ποιοι θυμούνται κάτι απίθανα πρόσωπα ως υπουργούς της επταετίας; Κάπως έτσι εκτυλίσσονται τα γεγονότα και σήμερα. Εκτός αν κανείς πιστεύει ότι ο Άδωνις θα γινόταν υπουργός και μάλιστα Υγείας σε νορμάλ συνθήκες. Ίσως να το ξέρει κι ο ίδιος, αφού έχει πέσει με τα μούτρα στο μνημόνιο, είναι βασιλικώτερος του βασιλέως και λιβανίζει ξεδιάντροπα τον Σαμαρά κάθε τόσο, καμώματα που προδίδουν ανασφάλεια. Από την άλλη όμως κάποιες ατάκες που απευθύνει διαρκώς στους συνομιλητές του, όπως ''όχι σ'εμένα αυτά'' και ''εκεί που σας παίρνει να μιλάτε έτσι'', οι δηλώσεις του σχετικά με τις αποφάσεις του ΣτΕ για τις αμοιβές των ενστόλων καθώς και εκείνο που πήγε να κάνει με τον έρανο για την Μυρτώ, κατέδειξαν ότι η αλαζονεία τον έχει κυριεύσει σε βαθμό τέτοιο, ώστε όχι τους γιατρούς, αλλά και τον Θεό τον ίδιο θα απαξίωνε αν του πήγαινε κόντρα. Η συνέχεια επί της οθόνης, με το έργο ''Η Πτωση''. Για μικρούς και μεγάλους...