Με ενοχλει να κανω παντα τον δυσπιστο αλλα δε νομιζω οτι μπορω σ'αυτη την χωρα να κανω κι'αλλιως. Καπως κρυφα, ζηλευω ολους εκεινους της υπερμετρης αισιοδοξιας. Χαρας το κουραγιο τους!Επι της ουσιας? Θα χρησιμοποιησω την ατακα παλιας αγαπημενης ελληνικης ταινιας: "Μακαρι παιδι μου, Μακαρι!"
